Peñistas reunidos por La Voz fan balance dun ano «histórico» que, a pesar das decepcións e as polémicas, sácalles un sorriso tras outra cando o rememoran
09 jun 2017 . Actualizado ás 12:15 h.Son celtistas de sempre, pero quizais máis orgullosos que nunca. É a sensación que transmiten e expresan un grupo de peñistas reunidos por La Voz para facer balance da tempada. O punto de encontro é a taberna Rikitrí, lugar emblemático para o celtismo onde os afeccionados que non se trouxeron de casa a bufanda da súa pena para a foto pódena atopar case seguro decorando o local. Alí non deben de faltar moitas.
O seu propietario, Arximiro Rodríguez, é un deses incondicionais para os que o Celta é sacro, xa sexa en Segunda ou en semis de Europa League. Pero cando fala destas últimas, o entusiasmo apodérase del. «Oxalá equivóqueme, pero eu xa non creo que volva vivir algo parecido co Celta », subliña. Ese algo foi unha experiencia «indescritible» en Old Trafford. «Ou cántico máis repetido ao acabar foi ‘orgulosos dous nosos xogadores'. E era un momento duro porque se perdera unha oportunidade única. Iso reflicte que desfrutamos, que quedamos satisfeitos e agradecidos».
Con ese momento encabezando a lista, José Alonso, de Irmandiños 1923, lembra a ilusión da Copa ejemplificada no cruzamento fronte ao Real Madrid e Abraham Costa, da Pena Tabernícolas, refírese ao partido de Ucraína. «Foi un milagre, un cambio total. Ou pasaba coma sempre ou iamos cara adiante. Foi como lle ocorría á selección española cos penaltis», compara. Secúndalle Tomás Rodríguez, de Preferencia Celeste: «Cambiou a mentalidade. Pasamos da idea de perder como case sempre a crernos que se podía conseguir o que sexa. Paréceme que iso é algo que queda para o futuro, que representará un antes e un despois».
Marta Saiz, de Lechuzas Celestes, recoñece certo «mal sabor de boca» polas dúas semifinais perdidas, pero fala de «tempada histórica en todos os sentidos» e detense en que o Celta asinouna sen perder a súa esencia. «Creo que demos unha imaxe de que non conta só o diñeiro, de que con humildade se pode chegar alto. E faltounos un pasito máis para logralo».
Esa humildade achegárona en boa medida os canteiráns. «Persoalmente éncheme moito ver aí a rapaces da casa que conseguiron o que moitos soñamos de nenos. Non é igual ver a un mozo de Moaña que a un de Dinamarca, aínda que o segundo tamén o faga xenial», indica Alonso. Unha sensación similar transmitiuna Berizzo aínda que nacese alén do charco. «Xogara no Celta e deulle ese punto de afouteza. Demostrou que podemos gañar a calquera ou que polo menos non hai que sentirse inferiores a ninguén nin acolloarse», expresa.
Gratitude e futuro
Pero Berizzo xa non está e, sen esquecer a gratitude, miran ao futuro. «As negociacións coñécenas eles. Non chegaron a un acordo e a rei morto, rei posto», pide Filipe Abalde, do Colectivo Nós, que tamén fala de «tempada histórica na que faltou seguir insistindo coa porta», en referencia ao símil do Toto respecto da meta de lograr o primeiro título da historia.
O «rei posto» é Juan Carlos Unzué, ao que Dani Iglesias , da Pena Natxo Insa, sa a súa visto e prace. «Unha vez que non temos a Berizzo, paréceme acertado. É unha liña continuista, con alguén que xa estivo aquí», argumenta. Pero parte da base de que non se lle pode esixir o que ao arxentino. «Nunca chegaramos a dúas semifinais, así que non sería xusto nin pedirllo nin comparalo».
Polo mesmo motivo, Abalde rexeita Europa como obxectivo marcado a priori para os celestes. «Cando chega esa clasificación celebrámola coma un engadido, non coma unha obriga como pode selo para outros clubs. Se chegamos, estupendo; se non, a remar outro ano». Con el coincide Miguel Lorenzo, de Centolos, no apoio ao novo míster: «Hai que dar as grazas a Berizzo, asimilar que hai cambios de ciclo e con Unzué desde ou minuto un e ata que prescindan do. Nós a dáo todo polo Celta que é ou que queda aquí».
Canto outro peñista interrómpelle para dicir «¡se é que queda!» desátanse as gargalladas. O posible campo en Mos é outro tema ineludible se se fala de futuro. «Non vai pasar. É unha utopía», di Iglesias . Tampouco Costa veo claro e Alonso queda nun «agardo que non ocorra». Constatan que se xerou unha división, pero despois de tantos anos nas boas e nas malas tómanllo con filosofía. «Antes só tingamos non celtismo a etiqueta dous rianxeiros. Agora hai vos prol e anti mouriñistas e abelistas, vos que queren quedar en Vigo, vos de Mos, vos que queren ir a Nigrán, a Aldán, vos que só veñen para ou partido do Madrid...», enumera Iglesias . Lorenzo puntualiza entre risos: «E os prol-Guidetti, os de que en Old Trafford foi culpa de Beauvue ou de Guidetti...». «Levamos unha chea de guerras civís», apostila Iglesias .
Falan Abraham e Argimiro, xa póndose serios, de que a «fractura» preocupa. E intervén Filipe: «Ata agora vos resultados deportivos acompañaron, veremos cando non sexa así». Non alude só á división de opinións sobre Mos, senón tamén aos malos tratos ao abonado do que a maioría se sentiron vítimas. As xestión das entradas e os cambios de asento levan a palma aquí. E aínda que todos son de Vigo, ponse na pel dos de fóra. «Nin os de aquí podemos pedir un día no traballo para ir facer cinco horas de cola, para canto máis os de fóra», lembra Tomás. «Ou celtismo non só é Vigo», agrega Miguel.
«Somos a hostia»
Pero a fidelidade mídese ás veces na capacidade para facer ese tipo de sacrificios. Rexeitan que a afección non goce dunha espléndida saúde. «Os que levamos toda a vida somos os que somos. ¡Teremos que procrear para encher Balaídos ao paso que imos!», solta Marta divertida. Para Filipe «hai unha base e outros que son celtistas tamén pero necesitan unha motivación extra, non ou toman coma quen vai a misa todos vos domingos». Opina que todos son importantes en determinados momentos: «Ou ambiente especial creámolo vos de sempre, vos de case sempre e tamén vos ocasionais que dan un plus».
O plus pode ser na Europa League ou ante retos máis modestos. «Vos que iamos en Segunda lembramos cun cariño tremendo ou ambiente dalgúns partidos dous dous últimos anos. E logo en Old Trafford papamos aos do Manchester, coma na maioría dous campos», afirma Iglesias . Alonso veo do mesmo xeito: «Mellorouse moito. Case sempre nos facemos oír máis que a afección local». Do cal o presidente da pena Natxo Insa conclúe: «Non hai que autofustigarse. Somos a hostia e parece que non queremos veo».
Descartada esa preocupación, as da venda e o estadio están latentes. «Somos tan peculiares que vos mesmos berran ‘Mouriño ,vaite xa' e ‘ou Celta non véndese ' en dous minutos», di Filipe con humor. Ao que recorre Marta para dicir que ela con papel nos baños de Balaídos conformaríase. Ou do que tira Dani para falar da néboa de Mos. «¡Polo menos xa non está Hagi para marcar!». Porque se fale do que se fale, os fieis do celtismo ?os que si son de cada domingo? sacan o sorriso que merece a mellor tempada da historia.