O día que a tolemia celeste foi máis bendita que nunca

La Voz

BANCADA DE RÍO

Salvador Sas | EFE

Por suposto, non faltaron a «Rianxeira» e o «Miudiño» como en toda celebración

21 abr 2017 . Actualizado ás 13:47 h.

Tolemia era a palabra máis repetida onte pola noite polo celtismo para describir o que se viviu nas bancadas do Luminus Area. «Foi incrible, unha emoción tremenda, xente emocionada chorando», resumía Diego Lago, de Irmandiños 1923. O presidente da súa pena, Pablo Alonso, mostrábase máis conciso pero igual de explícito: «Isto é a hostia, ¡a hostia!», exclamaba nada máis finalizar o encontro.

Pero antes da éxtase final vivíronse moitas emocións. «Non paramos de animar, nolo curramos como nunca. Estabamos tranquilos e crendo no noso fútbol de salón, aínda que vendo que o partido se puña duro», lembraba Anxo Labordeta, de Tabernícolas. Ata se tomaron con filosofía as alusións da afección do Genk. «O mellor é cando nos chamaban portugueses, sáelles precioso», sinalaba con ironía.

Diego Fernández, membro da Pena de Porto do Son, falaba de «un triunfo moi sufrido». «Estabamos bastante nerviosos ata ou 0-1», comentaba. Para o momento en que o disparo de Sisto atopaba portería non lles saían a ningún as palabras exactas. «Foi unha tolemia na bancada visitante. Houbo xente que acabou cinco filas máis abaixo de onde estaba. ¡Incrible», relataba Lago. Tras ese momento chegou a tranquilidade de verse máis preto das semifinais, pero o empate fixo que fose só unha calma fugaz. «Vímolo de cara, pero durou tan pouco... Vos dez últimos minutos estabamos todos que saltabamos á mínima, fixéronse eternos. En canto vimos que aínda engadían outros cinco pensamos que non chegabamos ao final». Pero en canto o árbitro decretou a conclusión do duelo foi «unha tremenda explosión de alegría».

A propósito de que o equipo estaba clasificado chegaron os momentos máis doces. «Foi unha comuñón total. Viñeron tras o partido, fóronse ao vestiario e volveron saír. Estiveron a cantar e celebrando un bo intre coa afección», agradecía Lago. Confirmábao Fernández, engadindo que a festa continuou logo. «Estivemos un bo intre celebrando na bancada antes de marchar, e agora -contaba durante o desprazamento- non bus de volta a Lieja e unha festa. A verdade é que aínda non acabamos de crer ou que conseguimos».

Por suposto, non faltaron a Rianxeira e o Miudiño como en toda celebración que se prece. Coa esperanza de que non volvan tardar en soar. O día en que a bendita tolemia celeste o foi máis que nunca