Mazinho e os seus fillos, Thiago e Rafinha, protagonizan unha nova entrega do Informe Robinson na que se coan Vigo, o Celta e a ED Val Miñor nigranesa
18 abr 2017 . Actualizado ás 10:19 h.O excéltico Mazinho e os seus fillos, Thiago e Rafinha -tamén con pasado celeste- Alcántara repasan as súas respectivas traxectorias no Informe Robinson estreado o pasado domingo. Nese percorrido cóanse Galicia -Nigrán e Vigo- e o vínculo que, dun modo ou outro, os tres teñen co conxunto vigués.
O campión do mundo e a que entón era a súa esposa, Valeria Alcántara -que a día de hoxe aínda reside na ciduad-, lembra na reportaxe a súa chegada a Vigo. «Aos 30 tiven un bajón porque Aragonés dicía que estabas acabado como futbolista. Entón apareceron o presidente e o director técnico cunha postal de Vigo», lembra. E convencéronlle para fichar. «Chegamos no verán, leváronnos ás Cíes. Facía sol, había moitas praias, mar e montaña, como un Río pequeniño», lembra Valeria. E con todo, engaden divertidos, cando volveron para que Mazinho asinase, coñeceron a choiva.
«Encantábame Vigo e encántame, adapteime moi ben teño grandes amigos, pero cada un coa súa conciencia saberá ata que punto equivocouse ou non», di o brasileiro en referencia á súa saída. «Non dei o 100, dei o 110, pero logo tiven a lesión. Somos materia, un produto, iso é o que somos. O fútbol é puro comercio, un negocio», lembra con amargura. Tamén Thiago refírese a isto sentenciando que se portaron mal despois de todo o que dera», mentres que Valeria reclama que «non se debe abandonar aos xogadores nos momentos malos».
Os dous irmáns refírense a Mazinho como o seu exemplo «tanto xogando como de comportamento fose do campo», en palabras de Thiago. Os dous chegaron ao Ureca nigranés, onde deron os seus primeiros pasos, da man do seu pai. «Un día chega cos dous e o máis curioso é que Rafinha viña de porteiro», lembra o responsable da actual ED Val Miñor, Javier Lago. Confírmao a súa nai. «Era divertido, porque xogaba unha parte como xogador de campo e outra de porteiro. Sobre todo gustáballe a roupa de porteiro, pórse as luvas». E engade o propio Rafinha: «Era a época de Dutruel no Celta , fixábame moito en el».
Lago recuderda a Thiago como «o mejorcito que se viu en Galicia en moito tempo. A diferenza con outros bos xogadores é que eles eran tan competitivos que adestraban, buscaban o máximo. Lográronse cousas que ninguén pensaba». Entre elas «ser campións galegos e gañar a todos os grandes», rememora o internacional coa selección española con cariño. E Valeria conta outra anécdota en relación co seu paso polo Ureca, onde agora xoga o pequeno dos fillos dela. «Os señores pasaban ao lado de Mazinho e dábanlle as grazas por ocuparlles o domingo ou o sábado en ir a Ureca a ver aos seus fillos».
Abordan tamén o divorcio de Mazinho e Valeria, no ano 2005, unha época dura para a familia que coincidiu coa marcha de Thiago á Masía. Logo tocaríalle a Rafinha. «Non é que non mo tomase en serio, pero non pensei que podería estar no Barça. Con 13 anos fomos a visitar ao meu irmán e o meu pai díxome que xa que estabamos por que non facía as probas. Imaxínache a felicidade de poder volver estar co meu irmán».
Rememoran outros momentos das respectivas carreiras deportivas como as lesións, o campionato do mundo de Mazinho, a medalla olímpica de Rafinha ou a marcha de Thiago ao Bayern ante a falta de protagonismo no Barça. A súa irmá Thaisa defíneos como «un vello no corpo dun mozo», no caso de Thiago, e «un neno no corpo dun home», no de Rafinha. Diferentes pero parecidos, din eles. Dúas pezas dun puzzle que Valeria sabía que encaixaría como o fixo. «Eu pasei de se a muller de Mazinho á nai de Thiago e Rafa. ¡Víase vir!».