Percorremos unha das estradas máis transitadas polos ciclistas galegos: moi bonita e moi perigosa
18 novs 2019 . Actualizado ás 18:30 h.A favor: día festivo. En contra: choiva, vento e frío. Onte pola mañá había que ter ganas para subirse á bici e tirar pola PO-552 que traza a liña de costa entre Baiona e A Guarda e pola que se endurecen as pernas de centos e centos de ciclistas. A pesar de que a meteoroloxía dicía que non, as bicicletas saíron, se non en masa, si de forma notable. «Hai que manter a forma», di María, de 47 anos. Parouse uns quilómetros máis arriba de Samil coa súa compañeira Sonia, de 45, e explica que os pequenos pretiles de goma que delimitan a beiravía, xenerosamente chamado carril bici, teñen vantaxes e inconvenientes: para adiantar, cando hai coches en dobre fila, colectores... «Tiveron que quitar algúns, aínda que é verdade que dá algo máis de seguridade». En realidade, é o único que separa á bici do tráfico. Unha liña demasiado fráxil. As mozas enseguida pásanse ao outro bando: «Eu tamén son condutora e cando vou no coche danme pánico os ciclistas; falta moito coñecemento e educación». Din estas dúas viguesas que prefiren ir polo monte, é menos perigoso, pero onte non facía o día adecuado.
Ata chegar a Baiona, o frecuentado carril bici é unha callecita estreita pola que non caben tres en paralelo. O que vai en dirección Vigo é moito peor, pero non lle falta tráfico. Son o que algúns usuarios me definirán como «os prol», os ciclistas máis preparados, con maior velocidade e habilidade, pero ás veces tamén con maior temeridade.
En Baiona, crúzome cunha proba cicloturista na que conflúen afeccionados de tres concellos. Máis de trescentos de todas as idades. «Non adoitamos ter problemas coas bicis -contesta un policía local que está cortando o tráfico-. Pero tamén lle digo que os ciclistas deberían pensar un pouco máis nos coches». Na marcha, algúns teñen ben trillada esa estrada: «O carril bici é para pasear, para o que fai deporte non vale», di un deles. Saíndo de Baiona, a zona de ciclistas cambia de cor, gana en anchura e comeza unha sinalización que avisa da presenza frecuente de ciclistas e do famoso metro e medio que hai que calcular para adiantalos. Velocidade máxima, 10 quilómetros por hora. Así que os prol, que van cara a Baiona, fano pola estrada, por unha beiravía onde apenas cabe a roda da bici. E van flechados: «Eu, se podo e non hai xente, vou polo carril bici -aclara un rapaz en Oia , que asegura saír tres veces por semana-. Pero a verdade é que poderían multarte por ir a máis de dez por hora». Por ese carril tamén van peregrinos. E non poucos. A paisaxe é cegadora, pero convén non apartar os ollos do tráfico.
Antes de chegar á Guarda, vexo bicis tiradas e un pequeno tumulto. Nada grave. Unha señora hase caído da súa bici motorizada: «Foi culpa miña», admite. Rozaduras no xeonllo e un beizo que xa se está inflamando. Que todos os incidentes nesta estrada sexan tan graves como ese.
A educación, o mellor método para protexer
«Si, si, decateime», di Rodrigo, un ciclista de 57 anos que está comendo un plátano entre Baiona e Oia. É o único da vintena longa de ciclistas aos que pregunto se sabe algo sobre o incremento de medidas para mellorar a seguridade dos ciclistas. O resto, nin idea. E o de dedicar máis esforzos ao control non parece convencer demasiado. En xeral, os ciclistas, polo menos cos que podo falar porque se detiveron nalgún momento, son tamén automobilistas e saben valorar a problemática desde as dúas beiras: «O que non se pode é ir charlando tres en liña», di Rodrigo, repetindo un argumento que xa escoitei varias veces.
Que facer para mellorar realmente a seguridade dos que pedalean? «Outro carril bici polo outro lado, por exemplo», responde con desenvoltura un ciclista que se prepara para saír en Oia cunha camisola sen mangas a pesar da temperatura e a choiva. A maioría das respostas, con todo, : «Tiñan que empezar desde o colexio», defende un dos membros da marcha cicloturista: «Porque se se cargan as tintas só sobre os condutores ou só sobre os ciclistas non chegaremos a ningún sitio».
Todos, ou case todos os ciclistas que se esforzan pola PO-552 saben o que pasou nos últimos anos, os accidentes rexistrados e os ciclistas feridos, algún falecido: «Pero non se pode pensar niso. Se non, ninguén sairía», di outro mozo ciclista antes de entrar en Baiona. «Eu non o penso», apunta outro no medio da marcha cicloturista: «Aínda que cada vez que hai un accidente, na miña casa dinmo. Preocúpalles máis a eles».
Do que non cabe dúbida é de que o número de ciclistas crece moito máis rápido que as medidas e infraestruturas para a súa protección. Os que onte saíron co día que facía son o mellor exemplo.