Os mercadillos galegos ofrecen abertamente e sen presión policial roupa falsificada das mellores marcas
16 abr 2017 . Actualizado ás 20:45 h.Carhartt, Polo Ralph Lauren, Armani, Calvin Klein, Amarras, Carolina Herrera, Nike, The North Face, Gucci, Tous, Versace, Bimba & Lola, Levi's, Tommy Hillfigher... e, por suposto, Adidas. Todo nuns minutos, pouco máis que un par de olladas. Podiamos estar na milla de ouro dalgunha metrópolis, pero en realidade estamos no parque da Milagrosa de Lugo, nun dos dous mercadillos semanais que se arman neste agradable recinto. O lugar é o de menos, porque a imaxe sería idéntica en moitos puntos de Galicia onde a feira, o mercado, é algo profundo. Hoxe en día escasean os tratantes de gando e os caldeiros de polbo (aquí non veremos nin de únoo nin do outro), pero non as grandes marcas que, en xeral, son máis falsas que un billete de 15 euros.
Nada se esconde o mercadillo, ao contrario. Vocéase. Á entrada está a parte máis cutre, onde a mercancía se expón directamente no chan ou, no mellor dos casos, sobre unha saba. Xoguetes vellos, zapatos usados, cacharrería variada... efectos que teñen toda a pinta de vir directamente do colector. Reciclaxe pura. «ˇA un euro, a un euro!». Hai un pouco de mal rolo porque unha parella de policías pasea por alí. Os que venden fanse o longui e, enseguida, a parella de policías pide os papeis a un individuo que non os ten. Ala, ao coche patrulla.
«Son copias»
Seguimos mercadillo abaixo e entre roupa interior para todos os gustos, obxectos de bazar e sospeitosas lentes de sol de tres euros, atopamos un posto rebentado de primeiras marcas. Fíxome nun anorak que na tenda oficial en Internet custa 140 euros: «Corenta», responde a señora que atende o posto. Non fai moito esforzo por vendermo. Non lle gustou o caderno que levo na man e na que me viu tomar notas. Un rapaz que está preto e que escoitou o prezo da chaqueta, replica en voz baixa «ˇVaia!, tampouco as regalan». Sen dúbida, o posto ten moita mercancía e moi variada. Se fose xenuína, valería un pasteiro.
Un pouco máis adiante, nun posto de zapatillas deportivas pregunto por unhas Adidas Superstar que en Internet se poden atopar por entre 70 e 100 euros e que aquí me venden por 22:
-Pero... Non son auténticas, non?
«Claro que non, son copias», contéstame a señora mirándome con cara rara. Polo menos non me engana. Ao cabo dun intre recibo unha resposta diferente: «Non, non. Estas non son de adhesivo, son restos dunha tenda do meu pobo». Pode ser, porque o modelo que me ofrece a encargada ten pinta de ter sido claramente excedido pola moda.
Abordo a un rapaz vestido cun suadoiro e un pantalón curto con grandes logos. Ten 15 anos: «Non, non. O que levo é auténtico, comprado en tendas», di. E compra marcas falsas algunha vez no mercadillo? «Si, algunha vez. Pero é roupa que non me poño a diario, a uso só para ir á aldea. Non iría paseando con ela por Lugo, para que me dixesen ‘mira, leste viches de mercadillo'».
-Serías capaz de distinguila?
-Non, non o creo.
Aparece a nai do adolescente que acaba de comprar un queixo e lévallo, evitando que explique a contradición. Así que sigo paseando e marabillándome da impunidade coa que se venden produtos falsos. Non todos o son, claro. E tamén os hai os que unicamente inducen ao erro. Un vendedor subsahariano ten todo un catálogo sobre a súa mesa de colonias: Dolce & Donna, Karlin Clevin, Jean Gaul Poulier...
No medio deste festival de grandes marcas penso que por esta zona non debe de pasear a policía. Pero equivócome. Mentres observo un posto con máis produtos Adidas que unha tenda oficial aparece a parella de uniformados de antes e ponse a charlotear amistosamente co dono do posto: «Que tal? Pouco movemento, eh?», dille o policía. E é verdade. Ante a falta de clientes, o vendedor de roupa falsificada e o policía departen amigablemente. Nada serio, unha charla de ascensor. Cando o policía se afasta, achégome eu:
-Non molestan moito, eh?
O vendedor, dime no seu particular castelán que ese non é o problema, que o problema é outro: «Mira a xente. Non levan bolsas. Non diñeiro, non traballo. Unha feira vai ben e tres van mal», quéixase. Cabeceo dándolle a razón e o home continúa: «En Monterroso fun e vendín tres pantalóns. 30 euros. Gasolina 30 euros tamén». Ninguén está contento ao parecer.
«Por se mo rouban»
Seguindo a ruta, párome fronte a outro posto con menos roupa pero non menos marcas: fíxome nun reloxo Daniel Wellington (ou iso é o que pon na esfera) que podería comprar por 140 euros na tenda de Internet e que aquí só custa 15. Unha señora maior husmea entre bolsos e accesorios. Pregúntolle: «Non, non adoito comprar pero é que, con todos os roubos que hai, ás veces, se levas unha falsificación e róubancho, pois non perdes tanto».
-E non lle parece mal comprar algo falso?
A señora ten outra resposta contundente: «Non, en xeral non. Pero se vexo algo aquí que eu teño en casa e que me custou máis caro, entón si me parece mal», di mentres se afasta. Non lle gusta moito o ton da conversación. Pouco queda xa por ver. Pese ao bo día, o negocio non foi tanto. Unha parte desta milla de ouro montará o chiringuito ao día seguinte noutro lugar para pór ao alcance de calquera carísimos obxectos de desexo a prezos populares. Que sexan máis ou menos falsos, non parece importar moito a ninguén.