A pesar de que non dirixe a obra, segue ao tanto da marcha desta. Por unha banda, di, quere saber, por outro non
24 oct 2016 . Actualizado ás 05:00 h.En agosto do 2011, o Consello de Ministros encargou as obras do parador de Muxía a Tragsa por 25,7 millóns. Debía estar construído antes de tres anos, pero a realidade é que, a día de hoxe, aínda que iniciado, leva case un ano paralizado debido a unha reforma do proxecto que ha de pasar polo Consello de Ministros. A pesar de que non dirixe a construción do edificio, Alfonso Penela (Vigo, 1955) é o deseñador da obra: a súa proposta gañou o concurso de ideas no ano 2009.
-Está ao tanto da situación do parador?
-É unha relación ambivalente. Por unha banda sígoo e por outro non quero saber, porque non podo tutelalo. Unha relación agridoce.
-Que sensación prodúcelle?
-Desde que gañei o concurso, xa se sabía un pouco que pillou un mal momento económico e que ía custar sacalo adiante. Agradoume ver no xornal [o pasado martes] que a estrutura está avanzada, e esa é a parte doce, pero a agre é non ter podido dirixir a obra, coidar un pouquiño do teu fillo. Só sei que me gustaría estar aí, pero non o estou.
-Responde a estrutura que viu ao que vostede deseñara?
-Parece que si responde , pero a verdade é que non me atrevín a ir por alí. Desde que non estou no proxecto non volvín.
-E se rematásese o parador, iría vostede a comprobalo?
-Non o sei, non o sei. Se cadra mandaría a un amigo [ri].
-Xa dicía no 2012 que tiña auténtico temor con respecto ao proxecto do parador. Cre que se confirmaron eses medos?
-Hai dúas cuestións. Unha é que se fai un proceso eterno, aínda que se o resultado final vale a pena, terá servido o sacrificio. O problema é que se se fai ese investimento, tárdase semellante tempo e non se fai coa sensibilidade e o coidado adecuados, entón si será un fracaso. Se despois de todo o esforzo, non se fai, bo, como creo que debería ser, si que sería un pequeno ou un gran desastre.
-Que faría único ao parador de Muxía se se fixese tal e como vostede deseñou ou soñou o proxecto?
-O principal do parador de Muxía é onde está. Todo o traballo, a arquitectura e o proxecto deben pórse ao servizo dese lugar e esa paisaxe. Non sempre é doado, porque hai que actuar con moito coidado, sensibilidade e tento. Centímetros ou metros, pequenas dimensións das cousas son transcendentes. Existe un límite delicado entre unha cousa máis ou menos normal e algo con maior excelencia, que é o que se merece un sitio así.
-Creu algunha vez que se alongaría tanto? Cre que algún día se chegará a ver rematado?
-Si. Tardará máis ou menos, pero creo que se rematará. Agora, neste punto no que está, o importante é rematalo ben, e isto é o que eu non sei. Falouse de que o proxecto se modificaba, pero non teño nin idea de en que, nin como. Puxemos aí durante moito tempo a nosa ilusión e traballo, e agora non sabemos o que finalmente se está facendo.
-O parador de Molina de Aragón, nacido tamén dunha catástrofe, parece que avanza máis que o de Muxía. Galicia sempre agarda máis...
-Non me resulta doado facer unha valoración dese tipo. Ás veces é verdade que non podes evitar unha sensación así, aínda que non creo que nos teñan especial teima, pero si se dá a casualidade de que uns van máis rápido que outros.
«Non puiden esquecer este traballo. Con outros si fun capaz de pasar páxina»
Alfonso Penela é o autor de proxectos recoñecidos e varios deles, ademais, reportáronlle importantes premios. Galicia segue sendo o ámbito de traballo da súa carreira, na que, a pesar de non dirixir a obra, o proxecto do parador segue estando aí.
-Garda o parador de Muxía un lugar especial no caixón dos seus proxectos? Foi un deses que o marcou especialmente ou puido esquecelo en certo xeito?
-Non, non, non puiden esquecelo. Con outros proxectos fun capaz de pasar páxina, pero co parador de Muxía sigo aí... Inconscientemente, ou conscientemente, querendo saber e á vez non querendo saber, o cal é unha situación bastante rara, por así dicilo. Dalgún modo, sigo preocupado por que iso acabe ben... Non teño certeza. Era un proxecto que nacía moi dese lugar. Incluso as plantacións que faciamos, a selección das especies, saíra de aí. Non sei, entón, se a obra, ou a xente que a leva, independentemente de que teña a mellor intención, é capaz de entender cousas que poidan parecer intranscendentes como fundamentais. Ese é un pouco o meu temor sobre o parador.
-Houbo certas queixas de que a súa construción non reverta en máis emprego para a Costa da Morte. Cre que, rematado, si terá un impacto económico positivo para a zona que o acolle?
-Creo que si, que se poderá ver máis adiante, cando se acabe o parador. Debe ser algo de lóxica, tamén, que a xente que traballe aí sexa xente da comarca, e que si teña algunha repercusión.