O bilbaíno vive o ascenso do Rápido como o maior logro da súa carreira, «unha auténtica tolemia»
27 jun 2017 . Actualizado ás 11:27 h.Cando o domingo rematou o histórico partido entre Peralada e Rápido co ascenso dos vigueses, o seu técnico, Patxi Salinas, tiña 793 wasaps. Leunos todos e derramou non poucas bágoas, confesa. É o máis importante que conseguiu na súa carreira, unha das mellores experiencias da súa vida. Onte non remataba de espertar do soño. «É histórico, unha tolemia», repetía. O logro de facer realidade a máxima aspiración do Pinzas Team ?autodenominado así polos comentarios de que o equipo estaba «collido con pinzas»? no que ninguén cría. Salvo eles mesmos, sobre todo salvo Patxi.
-Que tería pensado se llo din hai un ano?
-¡Estamos tolos, che!, que dirían os arxentinos. Eramos unha formiga, un pececito nun océano de quenllas. Cría nunha tempada boa, por iso embarqueime, pero lograr isto non entraba nos plans de ninguén. Se non se logrou en 104 anos, non iamos pensar que ían vir os tres mosqueteiros, o de Bilbao, o de Xinzo e o outro a conseguilo. Nin se nos pasaba pola imaxinación.
-Cando empeza a crer que é posible?
-Cando vexo como chegamos ao play-off. É que se hai outra rolda máis, tamén a gañamos. A primeira esperanza era meternos e, unha vez aí, vin que chegamos pletóricos, estabamos cunha forza e unhas ganas que non eran normais. A partir de aí a mensaxe sempre foi que podiamos.
-Como lembra o instante do asubío final?
-¡Un momento tan feliz! Foi como estar atrapado por unha laxa de mil quilos que che impide moverche e de súpeto quítancha e empezas a correr como un galgo. Corremos, saltamos, berramos, abrazámonos ao primeiro que atopamos, que se fose un contrario, abrazámolo tamén. Logo chegaron as mensaxes: a familia, os amigos... Que xogadores do nivel de Iago Aspas, Nolito, San José ou Ibai preocúpense por un equipo de Terceira é moi gratificante. ¡Ata me chamou Manolo, o Gran Capitán! ¡Iso é a hostia!
-Con que momentos da súa carreira pódese comparar o que acaba de vivir?
-Con ningún. Penso que isto é un éxito maior que cando gañei a Liga co Bilbao, é máis difícil subir a Segunda B co Bouzas que aquilo. Isto é algo histórico, como gañar a Champions. Vai quedar para sempre. Cando a xente pregunte quen foi o primeiro adestrador que subiu ao Rápido en 104 anos direi: «¡Eh, que eu estaba aí!». Cun corpo técnico e un equipo que ten un mérito incrible.
-Sempre incide no enorme mérito dos seus futbolistas.
-¡Fixeron algo tan importante! Se a xente soubese as que pasaron poríanlles un cadro enorme en Bouzas cos seus nomes. Traballan de día e de noite, están sen cobrar dous meses, viaxan cada fin de semana, aguantan o frío, a calor, a choiva... Nunca baixaron a garda, sempre creron. Fomos o mellor equipo e loitaron como titáns.
-Eles sempre creron, pero non todo o mundo o fixo aínda cando estaban arriba.
-Agora estamos a baixar da nube e recollendo os eloxios que nos chegan, pero antes déronnos moitísimos paus. Moita xente dedicouse a criticar ao Pinzas Team, que se iamos caer, que se non valiamos... Demostramos que cando crees e confías podes chegar moi lonxe. E augamos a festa a un equipo cun orzamento de 500.000 euros que tiña a celebración do ascenso preparada.
-A festa foi para vostedes e gañáronse a invitación ao restaurante de Messi que lles prometeron.
-¡De ter tido que pagar nós acababamos nunha hamburguesería! Tratáronnos de marabilla. E como somos o Pinzas Team, non había hotel para pasar a noite. Eu díxenlle ao presidente que era unha tolemia gastar en aloxamento o diñeiro que non tiñamos e que era mellor investilo no avión. Se gañabamos, como pasou, celebrabámolo. E se non xa sentariámonos/sentariámosnos nun banco a agardar a que nos recollese o autobús. Pasamos tantas penurias que por un día máis non pasaba nada.
-Entre tantas dificultades, cal foi o seu segredo?
-En cada equipo que estiven sempre dixen ao principio que eu prometo traballo e que non teño a menor idea de onde imos acabar na táboa. A miña lema é que adestres como queres xogar. Non creo nos picos de forza nin de forma, nin moito menos en planificar chegar ben a marzo, porque igual en marzo xa estás na rúa. Pero non é doado que un equipo asimile a túa idea e crea. Eles fixérono. A mensaxe que lles enviamos era ese: «Crede e confiade, que nós morremos por nós». Dicíao de verdade, crin sempre.
-Seguirá no Rápido?
-Díxenlle ao presidente que mellor que isto non o vou a facer e que é mellor que busquen a outro. Son de estar pouco tempo nos clubs, tamén porque me gustan os novos retos, coñecer xente nova... Estou moi agradecido, pero creo que outro ano duro nunhas condicións tan pobres en todos os sentidos sería imposible.
-Cando decidirá o seu futuro?
-Nun par de días. Non son persoa de dar rodeos, en canto decídao, direino. Non vexo motivo para agardar.