As fazulas de don Celidonio

Diego Ameixeiras 1280 ALMAS

FUGAS

28 abr 2017 . Actualizado ás 05:25 h.

A ningún outro escritor galego como a Vicente Risco lle acae tan ben a consideración de inaudito. Moitos chegamos a Ou porco de pé coa emblemática Biblioteca Básica da Cultura Galega editada por Galaxia a principios da década dos oitenta, unha colección popular que permitiu a lectura dos nosos clásicos, como xa fixera a Arealonga de Akal, entre a primeira xeración de rapaces con acceso ao idioma na escola. En clase mirabamos as fotos daquel señor tan raro e advertiamos a faciana dun home fráxil e compunxido, coas súas lentes redondas de intelectual habitado por sabedorías ocultas, e resulta que comezabas a ler Ou porco de pé descubrindo que era un humorista capaz de arrancarche unha gargallada. O grotesco retrato que lle dedicaba a don Celidonio nas primeiras páxinas, coas fazulas botando unto derretido e aquel lardo rezumándolle por todo o corpo, era abondo para intuírmos que estabamos ante unha historia cargada cun sentido do humor que nunca chegamos a entender de todo, pero cuxas extravagancias nos resultaban moi divertidas. Unha vez máis, quizais sexa ese o mellor xeito de achegármonos a esta sátira adubada cun arsenal de alusións culturais: consentíndonos unha ollada inocente para saborear a súa orixinalidade coa fascinación que nos regalaron as primeiras lecturas. En dez anos habemos celebrar o século de vida de O porco de pé e todo apunta a que seguiremos padecendo o despotismo dalgún Celidonio. Pero esa é outra historia.