Javier Cámara: «Eu de natural non son gracioso, necesito un guion»

Javier Cámara é tal e como unha imaxínallo, non engana e á mínima entrégase á conversación coa cordialidade da boa xente. Sácache o sorriso no minuto uno e gáñache á primeira. «Javier, estou un pouco afónica, tes que desculpar», dígolle. E el ábrese enseguida cunha proximidade que se agradece sempre: «Tranquila, xa falo eu». Cámara está do trinque, regresa á comedia con Jose Coroado e Roberto Álamo, pero en paralelo está en Narcos e gozando do éxito do novo papa, onde fai unha papeleta. «Estou nun momento moi doce, son feliz». A Javier non se lle pode pedir máis.

-Volves á comedia? É unha necesidade en ti ou unha oportunidade máis?

-Non, é volver ao comezo. Pero si que é verdade que o contraste é interesante, facer unha comedia divertida, fráxil, honesta, con amigos... E dásche conta de que tes que facer moito esforzo, redobrado, porque a comedia é un terreo de moita enerxía. Foi unha gozada compartila con Pujalte, Jose Coroado... Pegámonos un verán tan bonito, cun Madrid moi solitario.

-Ese esforzo do que falas o sofres tamén ao redor. Os teus amigos esíxenche esa vis cómica?

-Non, non. Os meus amigos coñécenme e saben que ás veces estás esgotado e non soportas un chiste máis. Pero direiche unha cousa, eu non son o máis gracioso dos meus amigos, non, eu necesito un guion. Eu de natural, por exemplo, a min dixéronme ‘presentas isto, que vai ser moi divertido'. E eu respondín: «É que se non hai un guion divertido eu non son divertido». [Risos] Xúrocho.

-Non che creo, pero vale.

-Xúrocho, xúrocho. Ademais a todos os actores nos pasa, necesitas bos guións.

-E a ti que che provoca máis gargallada? Es máis de enxeño cos colegas ou de chistes.

-A min os chistes, nada. Salvo alguén que os conte moi ben, pero que por favor non se faga o gracioso. A min gústame o humor, como o que lle vin a Kristen Wigg e a Steve Carell nos Globos de Ouro presentando o premio de animación. Eu me meé, pero sobre todo admireinos. Non cho podo explicar, non son parvadas, é moi sutil, moi divertido, de súpeto ponse moi tristes porque lembran as pelis de animación que lles marcaron.

-É interesante esa reflexión que une humor e emoción, tenrura.

-Si, a min gústame o actor que se pon ao límite da súa emoción para facer comedia, que non se toma a comedia de broma. E cando nola tomamos de broma normalmente non sae ben. A comedia hai que gozala, é moi fráxil e podes exceder os límites enseguida. Por iso cando ves que alguén está afinado, simplemente hai que deixarse levar.

-Pero ti tela dentro, non?

-Si, si. Eu cando a comedia flúe é unha marabilla. Eu cando estiven con Amparo Baró, con Carmen Machi... foi fantástico. Amparo deixábase a alma en cada escena, non facía broma coa comedia. Cando un aprende iso, di: «É así, é así». Pajares ensinábache o que había que facer e o que non.

-Cando foi a última vez que che dixeron iso de «É pola túa ben»?

-Non é unha frase que eu teña oído moitas veces. Os meus pais nunca me dixeron esa frase. A miña nai se cadra díxome: «É mellor que fagas outra cousa paralela á actuación». Eu non lle fixen moito caso, pero debía haberllo feito. Porque pasa moito tempo ata que isto ten un pouco de realidade.

-Ti non tes fillos, pero vesche facendo calquera cousa para que a túa filla non teña unha parella que non che gusta?

-Eu teño amigos que teñen ese sentimento respecto das fillas, e a min chócame bastante. É unha sensación que ten moita xente, teñen un proteccionismo malsano que no fondo denota unha falta de educación pola súa banda ou unha especie de machismo, ou de non darlle á túa filla a liberdade para decidir. Supoño que é un sentimento atávico. De súpeto faime graza, pero tamén me asusta. Cando a nena ten un aniño pódeme parecer gracioso, pero non o sei, se algunha vez teño unha filla intentarei que non me pase.

-Non descartas a paternidade...

-Claro, encantaríame ter fillos. Si, pero é certo que é complicado criticar a alguén que teña eses sentimentos, aínda que tes que axudar aos que se pasan da raia. «Xa non é asunto teu, a túa filla ten 18 ou 20 anos, déixaa».

-Sodes tres cuñados, o cuñadismo como fenómeno.

-Si, somos tres cuñados que nos levamos fatal, pero xuntámonos para que as nosas fillas non saian con eses pendencieros. Son perfectos cuñados, tres que non se aguantan, pero de súpeto téñense que caer ben.

-E ti como cuñado entras con vehemencia nas discusións familiares?

-Non, teño uns cuñados bastante decentes. A familia é un ente imposto, os amigos son unha familia máis sa, prefíroa elixida por min.

-Veña, pois che vou dar o nome de tres amigos e ti dime un plan con cada un: Ricardo Darín, Jose Coroado e Santiago Segura.

-Faría o que queiran. Pero cos tres, eh?, cos tres. Primeiro non os xuntei nunca e encantaríame. Iríame con eles fóra, a un sitio que non nos coñezan moito e a gozar.

-Quen sería o máis parrandero?

-Sería Ricardito. O máis perigoso sería Ricardo.

-É case un irmán para ti.

-Adóroo. Bo, quéroos moito aos tres, pero Ricardo foi unha sorpresa, pola distancia, por pensar que nunca ía poder traballar con el, porque é doutra xeración [risos]. Se oe isto mátame. Dirame que é máis novo que eu. Pero é un tipo delicioso. Santiago deume a primeira oportunidade...

-E ti tomáchescho en serio? Un tipo que che fala de «facervos unhas pajillas»?

-Si, sempre é unha gozada que alguén che diga que vai facer unha peli contigo. Aínda que é verdade que o que quería facer era Torrente, e eu dicía: «Isto que vai ser, este tío está tolo». Só que desde que ma ofreceu ata que empezamos a facela pasaron sete anos, entón eu fixera series. Pero a Santiago non hai quen lle gañe a cabezota, saca adiante o que faga falta, ten unha determinación... El íame deixando cousas no contestador e eu quedaba ojiplático: unhas cousas tan racistas, tan fascistas... Eu dicía: «A leste bótano do país».

-Pero non che deu medo.

-Non, que me vai dar medo. Eu feliz. Aínda que eu lle dicía: «Santiago, esta escena...». E el: «Eu creo que a xente o entenderá” [risos]. E converteuse nun éxito.

-É dicir o teu nome e a todos se nos pon un sorriso.

-Eu recibo moito cariño e iso ten moito que ver coa tele. Eu estiven moi presente e tocáronme personaxes inocentes, máis tontitos... E bo, si, conseguín mesa nalgún restaurante [risos].

-Volves ao teu pobo, cunha praza co teu nome. É o mellor recoñecemento?

-Si. Ten que ver con iso. Valóroo, a miña familia está feliz, porque me hei ir hai 30 anos, eles séntenche preto, pero ti vasche afastando. Tes outros amigos, ás veces non podo ir. Teño un contacto diario coa miña nai, pero xa son máis unha imaxe, un holograma... Agora cumprín 50 e os da miña quinta facemos unha cea, e claro, ás veces pregúntaslle a un produtor : «Mira é que teño unha cea», e ninguén che deixa ir. Claro, se lle dis «téñome que operar» cambia a cousa, pero son tantas as escusas que me inventei... [Risos] Que claro, parece que estou feito unha merda.

-Que tal en «Narcos»?

-Moi ben, gustaríame estar máis, pero foi un descubrimento non só a produción incrible, porque hai moito diñeiro, senón a xente e Bogotá, que a min me ten fascinado. Estou vivindo un momento doce con Narcos , O novo papa... Descubrirche noutros lugares, reinventarte.

-Aos 50 ti considérasche un tío feliz?

-Eu son unha persoa que goza de momentos de felicidade moi gratos. Houbo un tempo no que decidín non estar triste, así que o único motivo era intentar ser feliz. Agora mesmo estouno, e seguirei traballando para que sexa así, porque hai que manter a felicidade a base de esforzo.

-E tes algunha espinita cravada?

-Non, creo que xa me regalaron moitas cousas nesta vida, pero non ambicionar demasiadas cousas faiche máis feliz. Son moi esixente co meu traballo, pero non con que este ano teña que atopar dez novos amigos. Non son persoa de listas, nin de presións.

-Pero es moi de xente?

-Non, non. De moita xente non. Se fago unha reunión en casa como máximo oito presentas, con catro mellor. Eu ábrome, pero cada vez teño menos tempo e máis amigos, entón hai que cultivar á xente que vale a pena.

 

---

---

---