Emily Blunt non deixa de sorprender co seu camaleónica capacidade para cambiar de rexistro
21 oct 2016 . Actualizado ás 05:20 h.Esta semana estréase en España a súa última película, «A moza do tren», baseada no best-seller de Paula Hawkins.
-Que lle atraeu do personaxe?
-Rachel é unha muller alcohólica que cada día ve, desde o tren, a unha parella e convértese nunha testemuña pouca crible dun asasinato. Ninguén dá crédito á súa versión pola súa condición. Con todo, será capaz de descifrar o que viu e o que imaxinou.
-Como foi a rodaxe?
-Foi moi intenso e complicado. Non teño nada do que queixarme. O director sempre colaborou connosco, guiábanos, foi como traballar nun mundo paralelo. Todos sabiamos a película que iamos facer e ningún tomoullo demasiado a treo. Recoñezo que foi intensa, difícil. Este é un personaxe que non interpretara antes, unha experiencia que me ensinou moitísimo.
-O libro ten millóns de admiradores, engade iso presión á interpretación?
-Guieime polo guion, pero que dúbida cabe que quero ser fiel ao personaxe, á concepción do escritor. Rachel é un personaxe dubidoso, con sobrepeso, deprimida e, cando me ensinaron fotos da idea que tiñan dela, non me parecía en nada á miña. Pero a imaxinación xoga un papel fundamental cando les un libro.
-Como foi o traballo con Justin Theroux, con quen ten escenas moi complicadas no filme?
-Sensacional. Justin é moi amigo meu e foi surrealista ter que rodar algunhas das escenas con el.
-Saltou de «Sicario» a «Blancanieves» e logo a «A Moza do Tren».
-Sicario foi divertida, aínda que o material fóra moi escuro. É un erro pensar que unha película escura ten que ser complicada de rodar. ;e atopei na miña carreira con comedias que foron verdadeiros pesadelos e xamais me sentín tan miserable como rodando algunha delas.
-Cal é a gran diferenza que hai entre rodar unha comedia e un drama?
-Curiosamente, rodar comedia é un proceso intrincado. A xente equivócase ao pensar que é sinxelo, porque o contido non ten nada que ver coa realización. É moito máis complicado conseguir o riso, xa que, para logralo necesítase un ritmo perfecto. É toda unha ciencia.