Despois de ter sido campioa de Europa coa selección, a pivote do Uni reclama máis atención ao deporte feminino: «Ferrol debe xogar en Europa»
27 jun 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Unha xogadora do Star Center Uni Ferrol no pedestal máis alto de Europa. Beatriz Sánchez Marrufo, Bea Sánchez, gañou o ouro no Eurobasket coa mellor xeración da historia do baloncesto. Unha vez en España, non atende a La Voz en Esteiro, senón camiño á Moncloa. «Pasei dun sitio a outro así, coma se nada», chancea a gaditana.
-Cal é a sensación no corpo tras o Eurobasket?
-Estou moi contenta, é algo incrible e moi difícil de describir. Vivilo en persoa é un subidón e unha alegría enorme.
-Que ten de especial a selección española?
-O primeiro, o grupo de persoas que a forman: as xogadoras, o corpo técnico, a federación... É un grupo de xente moi grande, non só polos éxitos que conseguiron, senón por como fan todo. O equipo, a implicación e o traballo son incribles.
-E Bea como se sente?
-A verdade é que foi un dos mellores meses da miña vida. Sentinme moi a gusto e as miñas compañeiras tamén me fixeron sentir así, foi algo mutuo. Gocei no banco e na pista, cada segundo deste Europeo, en cada partido e en cada adestramento.
-Como ha ir o día a día fóra da pista?
-Moi ben. É que, como dixen, o segredo desta selección é o grupo, tamén fóra da pista. O bo rolo e o bo ambiente reina sempre. Sentinme moi, moi a gusto.
-Que diría de Lucas Mondelo como adestrador?
-Nunca coincidira antes con el e leveime unha grata sorpresa. Creo que é un adestrador ao que, con todo o que conseguiu, calquera cualificativo quedaríaselle curto. E tamén quero destacar aos seus axudantes.
-Seguro que, aínda que ten experiencia, terá aprendido tamén doutras xogadoras...
-Como non vou aprender de xogadores como Alba Torrens, Sancho Lyttle ou Laura Nicholls? O mes foi de aprendizaxe continua. Non había día no que non melloraba algo. É o privilexio de estar ao lado das mellores.
-Entón, como resume o mes coa selección?
-Poríalle unha palabra: ouro, porque é o que nos deu. Creo que foi incrible. Un mes de traballo duro, de ir crecendo en cada partido.
-Ademais do premio de acudir por primeira vez, regresa coa medalla no pescozo...
-Xa me dixeron: «O teu é chegar e bicar o santo». A verdade é que fun moi afortunada de poder estar aquí e vivir esta experiencia.
-Gustaríalle repetir?
-¡Claro que me gustaría! [Sorrí] Agora mesmo estou a gozar do ouro, pero a mentalidade é de traballar moito máis para poder volver estar aquí.
-Tivo ao Uni en mente?
-Si, a verdade é que me chegaron moitas mensaxes e tamén fotos de nenos vestidos coa miña camiseta. É algo incrible. A verdade é que estou moi contenta polo apoio. Agardemos que a tempada que vén sexa igual que esta ou a melloremos. Estou con moitas ganas de empezar.
-Non vai descansar?
-Cando rematen os actos, apetéceme desconectar algo, porque o necesito. ¡Pero pouco, non moito! Pronto necesitarei facer cousas para seguir mellorando e poder volver o ano que vén.
-Mentres estaba no Eurobasket, o Uni renunciou a xogar en Europa. Como o recibiu?
-Bo, é un pouco triste... O club, despois da tempada que fixo, realmente merecíao. Este ano foi de crecemento total a nivel deportivo e de afección. E non estar en Europa por problemas económicos é unha pena. É algo que lle pasa ao deporte feminino. Pero a selección foi ouro e seguimos pelexando por cambiar a historia. É do que se teñen que dar conta, que o deporte feminino gaña ás veces máis ou igual que o masculino. A xente ten que ser consciente de que as mulleres estamos aí. E se hai que loitar para darlle a volta a algo, sen dúbida imos continuar pelexando.
-Talvez en Esteiro sairán aínda con máis ganas de superarse...
-É que Ferrol o merece. Deberiamos poder estar onde din os nosos resultados. No deporte, que algo que conseguiches, non poidas telo por motivos económicos, é triste. Aínda que é a realidade. Este ano loitaremos por cumprir obxectivos e igualar ou mesmo mellorar esta tempada.
