Cando se pecha para sempre un café, como agora sucede en Ferrol co Tupinamba -máxico nome cuxa procedencia descoñezo, pero do que me gusta imaxinar que algo ou moito ten que ver co tupinambá dos brasileiros, termo que polo visto remite todo o máis antigo de todo, ao primigenio-, morre unha parte da cidade. E isto, aínda que o pareza, non é unha frase feita, senón a constatación dunha evidencia. Porque cando un café desaparece, con el desaparece tamén o escenario dos recordos de moita xente. Ferrol, e especialmente o barrio da Magdalena, é un lugar -como vostedes ben saben, e como xa comentamos nalgunha ocasión anteriormente- no que abundan os cafés moi belos. E como están na mente de todos, que cada un elixa os que prefira. Pero o triste é que algúns deses cafés xa só son memoria e néboa. Supoño que será lei de vida, quen pode loitar contra iso. Pero se alguén escribise a historia dos grandes cafés ferroláns (grandes non necesariamente no que incumbe ao sistema métrico decimal, vostedes xa me entenden), creo que sería sorprendente ver, sen ir máis lonxe, ata que punto atraeron a presenza de extraordinarios escritores, actores, músicos e, por suposto, un número case infinito de conversadores excelentes. Polos cafés de Ferrol, nalgúns casos día tras día e noutros ocasionalmente, pasaron desde Wenceslao Fernández Flórez ata Nuria Espert; desde Charo López ata Paco Rabal, Ana María Matute, Carlos Casares, Saramago, Gamoneda, Antonio Tabucchi, Pepe Hierro e Federico Luppi. En fin, perdoen a melancolía. Eran, así a vuelapluma, só algúns exemplos.