A resposta téñena os psicólogos, e contan que un apetito esaxerado adoita estar relacionado coas emocións
20 mares 2016 . Actualizado ás 09:35 h.A maior parte dos plans de adelgazamento que deseña a dietista Ana Golpe comezan cunha charla que trata de tranquilizar os nervios ante unha pregunta que escoita moi a miúdo: Por que teño tanta fame? O psicólogo Alexandre Lamas asegura que tamén debe respondela moito nas súas consultas nas que constata un incremento de desordes alimenticias: «Cada vez danse máis casos de persoas con trastornos da conduta alimentaria relacionados coa inquedanza; como a bulimia, onde a persoa se dá grandes atracones para intentar sentirse ben e despois, séntese tan mal por ter comido en exceso, e polo medo a engordar, que se purgan provocándose o vómito. Ou o trastorno por atracón, no individuo o que fai é darse atracones e despois, polo mesmo que no caso anterior, sométense a dietas moi restritivas», detalla o psicoterapeuta que consulta en Ferrol. A dietista Ana Golpe (do centro Hipersalud da Coruña) engade que «a maioría das persoas do primeiro mundo ten reservas suficientes para facer dieta sen pasar fame, así que cando creemos que necesitamos un determinado alimento é inquedanza, non necesidade para comer».
Así as cousas, Como se pode controlar esta situación? «Por sorte, evitar que estes problemas non cheguen a darse ou corrixilos é posible: primeiro, tomando conciencia do que implica; e despois, traballando para aprender a manexar de xeito máis efectivo nosas preocupacións e as nosas emocións, buscando novas fontes de satisfacción e aprendendo a obter pracer con outros aspectos da vida», propón Lamas, que alerta de que se pode ser adicto á comida.
Golpe explica que algunhas persoas teñen a mesma sensación que un fumador cara ao tabaco con determinados alimentos: «O hidrato de carbono crea dependencia e cada vez necesítase máis cantidade cando hai inquedanza, o obxectivo non é facer dieta, o obxectivo pasa por levar unha vida sa, algo que non ten que implicar demasiadas privacións. Pódense facer concesións con cousas que gocemos, por exemplo, as fins de semana, pero sen que se convertan nunha vía de escape». Esta experta alerta contra determinados produtos que se publicitan como lixeiros, pero que non só son ou de bocados, como un bombón, que poden parecer unha inxesta de poucos gramos, cando non é así: «Hai que pensar nas calorías que estamos a tomar, non na cantidade. Ou ter claro que é unha barbaridade tomarse unha libra de chocolate dunha sentada. Sería como beber unha botella de viño dun golpe». Antes que dietas estritas que tenden a xerar nesa sensación de fame ?e que realmente é inquedanza? esta dietista propón trucos como pratos de verduras con especias como o curri e menús sans que non sexan aburridos.
Alexandre Lamas recoñece que ante un día duro no traballo ou unha rifa do xefe «estamos a desexar chegar a casa e arrasar co frigo, pero hai outros métodos para controlar a inquedanza máis efectivos: facer deporte, quedar con amigos, ler, viaxar, en resumo, facer desaparecer as fontes de estrés da nosa vida. Requiren algo máis de esforzo e a recompensa non é tan inmediata. Por iso, na serie Friends, cada vez que Rachel e Ross rompían, Rachel abarrotábase de xeado».
Opiáceos naturais
Lamas relata que cando os nosos antepasados necesitaban cazar para sobrevivir, os alimentos calóricos escaseaban e eran moi valiosos para o organismo. «Cada vez que lograbamos facernos con eses azucres ou graxas ou nos enchiamos o estómago, o noso cerebro recompensábanos segregando endorfinas, uns opiáceos naturais que nos fan sentir ben un ratito. A natureza asegurábase así de que nos esforzariamos máis por conseguir ese alimento tan escaso que outros que abundaban máis e que ademais procurariamos comer todo o que puidésemos, porque na época na que eramos cazadores podía ocorrer que non volvésemos atopar nada que comer nun par de días». Algo que hai séculos que xa non é necesario.