­O desenfreo de Uber

María Viñas Sanmartín
María Viñas REDACCIÓN / LA VOZ

EXTRAVOZ REDE

ALEX HOFFORD

Acoso, prácticas que rozan a ilegalidade, sexismo, discriminación. A súa agresiva cultura corporativa mergulla ao servizo de transporte privado nunha pantanosa crise de imaxe que vai máis aló da guerra cos taxistas.

26 mares 2017 . Actualizado ás 04:00 h.

«As crenzas que guiaron a miña carreira son incompatibles co que vin en Uber ». A Jeff Jones non lle gustan os conflitos. Así que o luns pasado, fiel ás súas conviccións, remitiu un conciso comunicado ao portal Recode no que facía pública a súa renuncia á presidencia da rede de transporte. Acababa de decatarse de que o seu director executivo, Travis Kalanick, levaba un tempo buscando un número dous ás súas costas. O calculado desplante e posterior espantada é só a última polémica dunha nutrida lista de leas que ameaza con lesionar cronicamente a imaxe da compaña.

O máis ruidoso desatouno o mes pasado a enxeñeira Susan Fowler, extrabajadora de Uber desde decembro. Cando xa lonxe da empresa decidiu confesar vía blogue os motivos da súa saída, redactou un texto longo, no que con todo luxo de detalles repasa a cultura do desenfreo non só practicada, senón tamén permitida e ata fomentada desde as máis altas cúpulas da multinacional. Pola súa exposición e por un extenso artigo do New York Times, soubemos que Uber estimula a competición agresiva, a obsesión pola calidade, a rivalidade feroz, a intimidación e o entusiasmo excesivo. Este padrenuestro permítelle, coa única e solemne escusa de manter en forma o negocio, facer a vista gorda con comportamentos mesquiños como ameazas ou descualificacións homófobas, casos de acoso sexual e discriminación. E así, a gran inimiga dos taxistas nin desaloxa cadeiras de brazos, nin condena vicios se os implicados son rendibles ou se pertencen ao «equipo A», executivos próximos a Kalanick.

O tema do sexismo é especialmente recorrente cando Uber sae na conversación. Moito antes da confesión de Fowler -proposicións indecentes a través de chats corporativos, queixas ignoradas polos departamentos de recursos humanos-, unha campaña publicitaria lanzada en Lyon no ano 2014, con varias modelos en roupa interior como reclamo -«acompañantes quentes»-, acendeu todas as alarmas. As críticas non tiveron piedade. Tanto sal botaron sobre a ferida que a compaña chegou a exporse -segundo revelou BuzzFeed- crear un equipo de investigación para husmear nos trapos sucios de determinados xornalistas.

Kalanick pediu perdón cando o asunto se fixo público, pero os medios, ofendidos, xa afiaran os cabeiros. Sóubose entón que os directivos de Uber podían consultar en calquera momento a xeolocalización dos seus clientes, filtrouse un manual dirixido aos seus condutores para sabotear ao seu principal rival, Lyft, e fai tres semanas fíxose público un vídeo do seu CEO discutindo sobre tarifas cun dos seus condutores, acaloradamente e sen rastro de respecto.

Días antes, a empresa de transporte norteamericana recibía unha denuncia nin máis nin menos que de Google. O xigante de Internet aseguraba ter sido vítima do roubo planificado de segredos, en concreto da súa tecnoloxía de coches de condución automática.