Existen estudos que demostraron que as impresións dixitais ofrecen dificultade ao agarrar obxectos de superficie lisa. Para que serven entón as pegadas? Ao tocar a superficie dun obxecto percibimos pequenas vibracións e sabemos así de que se trata. Pero coidado, o obxecto tamén pode saber quen somos nós e captar todo tipo de información relevante. Os sensores axexan.
27 novs 2016 . Actualizado ás 05:00 h.As persoas somos moi diferentes unas doutras. De feito, somos tan diferentes que temos trazos que nos fan únicos. Cando estamos ben cómodos no ventre das nosas nais, alá polo terceiro mes de embarazo, empézanse a xerar plegamientos na pel dos nosos dedos. Co crecemento celular rápido xéranse tensións na pel e esta contráese como unha goma elástica xerando a pegada. E desde este momento ninguén máis terá unha como a nosa. Mira calquera das túas pegadas, non verás outra como esa.
É a biometría, que provén do grego bios (vida) e metron (medida), a que se encargou desde o século XIX nas culturas occidentais e polo menos desde o século XIV en China de estudar o recoñecemento único de seres humanos baseándose nun ou máis trazos físicos ou de conduta. Trabállase coa voz, a retina, o iris e algúns patróns faciais ademais da pegada dactilar para tratar de verificar que nós somos nós e que ninguén máis nos poida suplantar. Ademais dos trazos físicos tamén se nos identifica polos nosos comportamentos cando damos un paso, facemos a nosa firma ou mesmo cando tecleamos.
No ámbito da tecnoloxía, coñecendo que unha vez a pegada hase formado xa non cambia para o resto da vida, optouse por incluíla como un elemento de seguridade. Os sensores de pegada dactilar incorporáronse aos computadores portátiles como medida de seguridade e protección contra o acceso de terceiros á información. Aínda que supoñen unha boa solución e son utilizados por moitas empresas como un método avanzado de seguridade, non tiveron nunca boa acollida por parte dos usuarios e tampouco por parte dos responsables de mantemento dos equipos, aos que lles deron máis quebradizos de cabeza que calquera outro sistema de control de acceso.
Algunhas persoas hanse acostumado nos seus computadores portátiles a desbloquear varias veces ao día para iniciar sesión coa súa pegada; os máis avanzados configuraron o seu lector para que abra unha ou outra aplicación en función de con que dedo realice a identificación, pero en xeral o seu uso non se estendeu entre os usuarios. A revolución das impresións dixitais chegou cos teléfonos intelixentes. Unha persoa que realice un uso intensivo do seu smartphone pode desbloquealo en máis de 100 ocasións ao día. Para eles calquera automatización desta tarefa é un gran beneficio. Por isto e pola mellora técnica que os sensores recibiron desde inicios do 2011, cando Motorola experimentaba no seu modelo Atrix cun sensor situado na parte traseira do dispositivo, o desbloqueo con pegada chegou para quedar entre os terminais de gamas media e alta.
As dúbidas xorden entre os usuarios cando o sistema operativo de quenda solicita que rexistren unha ou varias das súas pegadas pasando varias veces a xema do dedo sobre o sensor. Aínda que os desenvolvedores de sistemas operativos móbiles xuran e perjuran que a información da pegada dactilar non abandona en ningún momento o dispositivo e eles non o almacenan de ningún xeito nos seus servidores, a dúbida pesa moito sobre os máis cautos. Cada vez gardamos máis información nos nosos móbiles e esta é cada vez máis sensible. Melloraron tanto nos últimos anos as apps de xestión bancaria, por exemplo, que moitas persoas xa non lembran a cara do caixeiro da súa oficina e dominan á perfección todas as operacións desde a pequena pantalla do seu teléfono móbil.
A seguridade é importante e algúns experimentos sinxelos realizados cun pouco de plastilina xa evidenciaron que os sensores teñen moita marxe de mellora. A resolución de imaxe que manexan na actualidade é realmente pobre, tanto que non permite diferenciar ao lector entre a imaxe da nosa pegada real e a plagiada cun molde feito a base deste material para nenos.
Nestes momentos os sensores de pegadas dixitais ofrecen diferentes posibilidades de localización física nos smartphones. Ata hai pouco a solución pasaba pola integración na parte dianteira do terminal, aproveitando o propio botón físico de Inicio. Como alternativa algúns fabricantes, para diferenciarse, optaron pola colocación na parte traseira do móbil, onde o noso dedo índice repousa de forma natural cando sostemos o dispositivo cunha man. E por se non chegaban as opcións, aínda Sony atreveuse a situar o seu sensor de pegada no lateral dalgún terminal, co que a variedade está servida. Esta localización non é un elemento de decisión para a compra, pero xa empeza a haber defensores dunha ou outra posición. Se o sensor está na parte traseira e o teu teléfono descansa sobre unha superficie lisa, terás que levantalo, é un contratempo. Con todo, se queres realizar algunha acción coa pegada dactilar mentres sostés o teléfono na túa man a localización traseira é óptima. Non é doado a elección.
Escáner do iris
Algúns fabricantes empezaron a incorporar tamén nos móbiles máis avanzados un escáner do iris, tecnoloxía que aínda é máis segura que a pegada. Era o caso do Samsung Note 7 e, se non fose polo batterygate, probablemente tería popularizado esta opción.
Moitas persoas dubidan sobre a fiabilidade dos sistemas de recoñecemento de pegada dactilar, pero, a medida que se estandarice e convértase en hábito a súa utilización, serán unha necesidade. Talvez será a posibilidade de realizar pagamentos mediante a autorización dos mesmas coa nosa pegada a que facilite a súa asimilación polos usuarios. En realidade os que tiveron oportunidade de probar un dispositivo con sensor de pegada dactilar non queren nin oír falar doutro que non dispoña deste mecanismo. Por algo será.
Claves: días contados
A identificación de persoas mediante pegada dactilar nos nosos «smartphones» irá ligada á integración total dos sensores nas propias pantallas dos dispositivos. Os botóns Inicio ou Home tenderán a desaparecer de forma paulatina. Tocando con calquera das nosas xemas a pantalla do dispositivo, leste estará desbloqueado e listo para ser utilizado. A rapidez no recoñecemento e o aumento da resolución da imaxe capturada son os dous factores sobre os que os fabricantes están a traballar. As claves de catro díxitos ou os debuxos de patróns de desbloqueo para acceder aos terminais teñen os días contados.