Marc Márquez : «O número 1 só pode ser un e todos queremos estar aí»

Javier Armesto Andrés
Javier Armesto REDACCIÓN / LA VOZ

MOTOR ON

José Pardo

En Marc Márquez conviven dous xenios. Un é o piloto, cinco veces campión do mundo de motociclismo, que o gañou todo e non ten nada que demostrar. O outro é a figura mediática, un rapaz de case 24 anos -cumpriraos o vindeiro venres- de gran madurez e elegancia, capaz de eloxiar ao seu rival máis enconado e de contarche con naturalidade de que cor son os seus calzóns.

12 feb 2017 . Actualizado ás 17:03 h.

Fai catro anos entrevistamos a Marc Márquez (Cervera, Lérida, 1993) cando empezaba a correr en moto GP. Entón aínda non era o campión da categoría reina e non tiña carné de conducir. Agora leva xa tres títulos e...

...tes xa carné de moto?

Teño carné, pero de coche. O de moto téñomo que sacar, está en proceso.

Quen crees que cho porá máis difícil este ano, Valentino Rossi ou Maverick Viñales?

É difícil dicilo. Un ten unhas características, uns puntos fortes, e outro teñen outras. Pero eu téñoos como iguais. Ao final os dous pilotos Yamaha, como o piloto Ducati Jorge Lorenzo, como o meu compañeiro de equipo, que nunca o esquezo, polo menos durante as primeiras carreiras tes que ter un ojillo en cada un deles e ti sacar o máximo que saibas.

Que opinas do regreso de Casey Stoner como piloto probador? Que ten a alta competición para que grandes campións como el ou no seu día Michael Jordan decidan volver tras pasar varios anos no dique seco?

As motos son unha paixón, un hobby, e custa parar. Stoner parou moi pronto, pero non porque xa non tivese ganas de ir en moto, senón porque quería darse un tempo, segundo el mesmo dixo sentíase angustiado. E ao final velo en pista a min gústame porque é un piloto dos máis rápidos que hai; mesmo hoxe en día, tendo estado parado, chega e vai rápido. É como ti nunha bicicleta, podes estar dous anos sen andar nela, pero vasche montar e sabes. A moto para nós é o mesmo e Casey ten un talento natural.

Como se prepara un piloto de Moto GP para a nova tempada? Vímosche amais dunha moto sobre a neve en Austria.

Si, foi un evento de Red Bull que foi máis de show que de adestramento. Tesche que organizar ben, tes que adestrar fisicamente coa moto e á parte tamén hai numerosos compromisos con prensa, con espónsores. Tes que saber xestionar ben os días e os tempos para chegar o máis preparado posible a Catar, que é a primeira carreira.

Cando rematas a tempada e deixas de competir, gañas quilos e tes que ir ao ximnasio? Contrólanche moito o peso, como ás modelos?

Eu teño a sorte de que cando acaba a tempada é ao revés, perdo peso. Porque se ha ir ben, que é o bo, tes moito balbordo, moitos eventos, moitos compromisos e ata Nadal non pairas de facer cousas. Logo en Nadal procuro coller un pouco de peso para en xaneiro empezar a prepararme fisicamente. Calquera deportista de elite ten que coidarse fisicamente, a dieta, durmir...

Este ano non hai moitos cambios na categoría: o provedor de pneumáticos segue sendo o mesmo (Michelin) e a electrónica das motos non variou. Gustaríache que cada ano houbese novas normas, como adoita ocorrer na Fórmula 1?

Non, agora estamos nun punto que non temos que tocar moita cousa porque o espectáculo vai crecendo, que é o máis importante. Fixeron pequenos cambios no regulamento o ano pasado que fixeron que a igualdade sexa maior, e creo que isto é moito mellor de cara ao espectador. Si que cambiaron os aleróns famosos que se puñan o ano pasado, restrinxíronos, o que creo que é bo para o motociclismo, para deixar a aerodinámica á Fórmula 1 e aquí centrarnos máis na pilotaxe. Estamos nun punto en moto GP no que a igualdade crea espectáculo.

A túa forma de pilotar é moi peculiar, especialmente cando rozas o chan co cóbado. Podes explicarnos a mecánica desas tombadas que desafían a lei da gravidade?

Empecei a utilizar moito o cóbado en moto 2, a categoría intermedia, e cando cheguei a Moto GP pensaba que non podería e resultou que era ao revés, aínda podía facelo máis. Pero agora todos os pilotos o fan, cando abre a porta uno todos entran. Eu alucino, porque agora vou aos karting, aos circuítos pequeniños a ver aos nenos, e van todos co cóbado polo chan.

Valentino Rossi e ti tedes unha rivalidade que retrotrae a outras épocas, como a que tiveron Muhammad Ali e George Foreman no boxeo, ou McEnroe e Lendl no tenis. Hai quen di que isto é bo para o deporte, que lle dá emoción e interese á competición.

Ao final a rivalidade sempre esta aí, non só con Valentino senón con todos. É moi difícil ser amigo de alguén con quen che estás xogando o pan de cada día. O número 1 só pode ser un e todos queremos estar aí. Todos afrontamos a carreira para gañar e a rivalidade é boa: faiche crecer, o outro crece e isto faiche evolucionar e cada día querer máis.

A pesar da túa rivalidade con Rossi e dos acontecementos dos últimos anos, hai algo que sigas admirando e valorando dun piloto como el?

O que está a facer con 37 anos [Rossi cumpre 38 o próximo 16 de febreiro, xusto un día antes que Márquez] é incrible. Non só se mantén en moto GP, senón que é un dos favoritos ao título. Estar a un nivel tan alto tantos anos con esta motivación e ambición é unha cousa digna de admirar e de telo presente de cara ao futuro.

Participaches na elección dos deseños da túa colección para Pull&Bear? Por que ten como símbolos o 93, unha formiga, un puño...?

A idea foi intentar manter ese estilo racing de circuíto, pero pasado un pouco á rúa, ao lifestyle, á moda. E creo que o conseguiron. Traballamos bastante o tema de cor e tamén que houbese cousas que me representasen, como fotos, momentos persoais que significasen algo para min. A imaxe do puño é o puño dereito, que é o máis importante, é o do gas. Hai diferentes detalles e todo o equipo o fixo moi ben.

Como adoitas vestir cando che quitas o mono de carreiras?

Bastante estilo Pull&Bear, jeans, suadoiro, todo moi casual. Cústame ser atrevido, pero con eles teño variedade de roupa, non ma podo acabar.

Dicías recentemente nunha entrevista que prefires estar en Cervera que nas Maldivas. Non desexarías ás veces estar a miles de quilómetros de distancia, afastado de todo o balbordo mediático que che acompaña?

De cando en vez non vai mal [ri]. Non hei ir nunca, pero seguramente chegará o día que me apeteza. No inverno gústame estar en Cervera porque durante todo o ano estou a viaxar e para dúas semanas que teño dáme preguiza coller outra vez a maleta. Gústame estar coa familia e cos amigos, que se cadra non os vin durante todo o ano ou moi pouco. E teño a moto aí preto, de forma que sempre que me pica a espiral pódoa coller e dar unhas voltas.

Estiveches arroupado pola túa familia desde que aos 4 anos compráronche a súa primeira moto. Que sacrificios tiveron que facer os teus pais? Farías o mesmo co teu fillo?

Os meus pais fixeron moitos sacrificios, ao final son os principais culpables, porque o neno pode pedir moito pero se o pai ou a nai non llo dan é imposible. Sacrificios? O mundo da moto non é barato, tes que comprar unha moto, traxe, proteccións... Isto non é comprar unha pelota e xa está, que o neno xogue. Investiron moito, incluíndo as súas vacacións, que non as collían para investilas comigo e co meu irmán, e eles eran felices porque vían que os seus nenos gozaban. E logo tiven a gran sorte de que con 9 anos, que é cando empeza a pórse serio o tema, colleume un equipo e para os meus pais foi un alivio, porque se non agora estaría como un mozo normal, traballando en algo e a miña moto no garaxe para ir dar unhas voltas o sábado ou o domingo.

Como é a relación co teu irmán Álex?

É máis que un irmán. Que o teu irmán estea no mesmo mundo e no mesmo estilo de vida é unha gran vantaxe que temos mutua. Sempre adestramos xuntos, sempre tes a alguén con quen viaxar, no aeroporto, no circuíto tes alguén con quen falar de cousas máis íntimas... É o teu irmán e ao final é unha relación moi estreita.

Por certo, fai catro anos dicíasnos que tiñas noiva, que che seguía desde casa e dábache estabilidade. Segues con ela?

Non, fai catro anos si que tiña, pero agora xa non. Xusto despois desa entrevista rompemos, foi gafe [risos].

Ti empezaches no off-road, practicas enduro, dirt-track... Gustaríache volver competir nestas modalidades cando deixes Moto GP?

Non o sei. Agardo que deixe Moto GP tarde e xa queira parar completamente, pero o off-road é onde empecei e onde talvez teña a paixón máis grande, aínda que Moto GP é o meu mundo. No inverno fago algunha carrerilla de motocrós, cando podo e déixanme, porque o off-road é unha das mellores escolas, se non a mellor. En velocidade podes ser moi rápido e moi fino, pero o off-road compleméntache en moitos aspectos que non é posible atopar na velocidade.

Que outros deportistas son os teus referentes, se os tes?

Encántame Rafa Nadal, admíroo moito, sobre todo a garra que ten e a capacidade de absorber toda a presión, que é o máis difícil para aínda deportista. E logo Andrés Iniesta, que me gusta moito e ademais coñézoo.

Tes algunha teima antes de cada carreira?

Máis que teimas, son costumes: primeiro pórse a luva dereita, logo ir pola esquerda da moto... Talvez a única teima que teño é a dos calzóns: en entrenos teñen que ser azuis e en carreira vermellos. Así que se me queres ver de mal humor, quítasmos e o domingo xa estarei nervioso [risos].

Unhas preguntas rápidas para rematar. Unha cor?

Rojo

Unha comida?

Pasta

Unha canción?

Lose yourself, de Eminem.

Un libro?

O último de Andrés Iniesta.

Un lugar? E non vale Cervera...

[queda pensativo] Gustaríame ir a California.

Un obxectivo?

Correr algún día co meu irmán en moto GP.