A lombos do poldro de tortura máis adictivo

Manuel Blanco

EXTRAVOZ OK

Óscar Vífer

A bici sempre deu xogo. O bike arrasa nos ximnasios de todo o mundo como método infalible para mellorar a condición física e afinar o chasis agora que toca lucir talle na praia. Un redactor de OK sométese a unha extenuante sesión desta disciplina deportiva que esixe do corazón e as pernas un esforzo perenne de superación e sufrimento

18 jul 2016 . Actualizado ás 14:03 h.

Marco Pantani facturou o 19 de xullo de 1997 una desas xestas deportivas que derrotan ao tempo. Tras pulverizar a marca de subida a ese cume lendario do Tour que é Alpe D'Huez, un xornalista interpelouno sobre os motivos que lle levaron a ascender por aquela montaña rompepiernas como alma que leva o diaño. O malogrado xenio italiano sintetizou coa súa concisa alegación a súa profunda fenda vital, pero tamén o espírito do seu deporte: «Para deixar de sufrir antes», contestou. Esa é o paradoxo da bicicleta, seguramente o poldro de tortura máis adictivo que teña inventado o home. Tan eficaz e estimulante resulta, que dun tempo para acó, os ximnasios máis modernos do planeta incorporaron estes adestramentos ás súas rutinas diarias: bike, spinning, cyclo... As denominacións destas sesións en grupo son variadas. A filosofía, idéntica: sufrir nunha sala a lombos de bicicletas con estética de competición ás ordes dun director de orquestra cuxa misión non é outra que apertarlle as caravillas aos seus pupilos. Para testar a súa eficacia, acudimos a unha sesión de bike ao ximnasio Condesa Sport de Vilagarcía, unha moderna instalación aos pés do porto na que nos agarda Rubén Lores, o monitor, unha figura que será clave no devir dunha sesión certamente esgotadora.

O bike ten un punto clásico. Evoca dalgún modo a aquelas galeras nas que un cómitre apertaba aos seus remeiros ata a extenuación, aínda que neste remake contemporáneo o látigo é emocional. É a voz do monitor a que azouta o orgullo e as mentes dos asistentes. O obxectivo, queimar centos de calorías, eliminar tecido adiposo, gañar capacidade cardiovascular e, por que non, afinar o chasis para lucir talle en pleno verán.

A sesión empeza a ritmo suave. Cinco minutos de quecemento para activar as pernas e acelerar biorritmos... E se ao final a cousa non é para tanto? Erro. Á orde de xa, Rubén empeza a arengar á tropa e a meterlle tensión ás resistencias das bicis. «Unha volta máis, e outra, e outra...» A cousa hase posto seria.

A música coma unha bala e as ordes do monitor desatan un estadio de transo na sala, unha cadencia hipnótica na que un se enfronta consigo mesmo mentres o monitor alterna ordes: agora sentados, agora incorporados sobre o sillín. Agora un sprint, agora un ascenso. Porque diso vai o bike. Como tantas disciplinas dos nosos días, o segredo do éxito escóndese na capacidade de sufrimento que estea disposto a tolerar o usuario. Pedalear sen descanso durante preto dunha hora a un ritmo frenético supón un desafío curioso para o limiar aeróbico, para a mellora da condición física, en definitiva.

Durante os 45 minutos de rutina, Rubén pon a proba a capacidade do xornalista e dos seus compañeiros de sala. A súa misión é dirixir o adestramento, pero tamén estimular aos presentes para que dean un paso máis, para que non desfallezcan. A súa palabra fetiche é «inténtao». Bérraa unha e outra vez, mentres alterna os beats das cancións que escolleu para a sesión, e que certamente incitan a pedalear e esixir un pouco máis do tren inferior.

 Picos de 170

Desde a distancia, podería parecer que traballar sobre unha bicicleta nunha sala pechada durante tantos minutos será un pouco soporífero. Unha vez no allo, emporiso, o asunto é máis entretido do que parece. O bike non ten esa chiscadela nihilista de rodar na estrada, de acumular quilómetros e quilómetros ata despexar a mente mentres masacras as túas cuádriceps, pero resulta moi estimulante. O pulsómetro marca picos de 170 pulsaciones nalgúns momentos da rutina (a media da sesión oscila entre 154 e 159) e o smartwatch conclúe que o que subscribe deixouse unhas 700 calorías despois de 45 minutos de tortura cicloestática, unha cantidade en absoluto despreciable. Nada mal, en realidade, para este primeiro día na oficina.