A crítica de Fran Espiñeira
03 abr 2016 . Actualizado ás 05:10 h.O devandito hippy de maio do 68 apostaba por máis amor e menos guerra. Camiño de medio século máis tarde, a antiga batería do monte de San Pedro que gorecía a entrada por mar na Coruña (e que só se disparou unha vez na súa historia) converteuse nun templo gastronómico que exalta a cociña máis típica de Galicia cunhas vistas incomparables sobre a baía de Riazor e unha proposta de sabores para atender ao máis esixente padal.
O restaurante Miradoiro de San Pedro cumpre oito anos e a súa carta conserva un denominador común: o peixe fresco en todas as súas variedades, pero as elaboracións han ir cambiando co paso das tempadas da man dun xefe de cociña alemán, Sven Kretschmer, oriúndo de Leipzig, que destaca as coincidencias entre a cociña galega e a xermana, «aínda que alá non teñen os mariscos que hai aquí».
O Miradoiro de San Pedro expón un goce de sabores en varias etapas. Dispón dun espazo singular, unha adega que serve para tomar o aperitivo e gozar dun picoteo lixeiro, pero moi variado antes de acudir a calquera dos tres espazos nos que se reparten pratos para unhas 120 persoas, aínda que a capacidade total do local pode chegar ás 550 persoas en caso de eventos.
A carta inclúe toda clase de peixes, sempre procedentes da lonxa da Coruña. Non faltan clásicos da cociña galega, como a carne de vacún ou o arroz con lubrigante. Tamén hai un apartado para a caza, cunha suxestiva perdiz con recoiro que o xefe de cociña define como «suave, pero cun cruzamento de sabores espectacular». Mesmo hai dispoñible unha opción de menú degustación, bautizado como menú romántico, por 39 euros, adega incluída.
Para o comensal esixente, o Miradoiro suxire unhas zamburiñas gratinadas. A presentación é austera e a ración abundante. O toque de cociña é perfecto e o prato faise escaso ante un prato que sempre acaba por sorprender ao que o degusta.
Pero a gran aposta do Miradoiro de San Pedro é a robaliza. A peza, sempre de gran tamaño, cocíñase como mínimo para dúas persoas e preséntase ao forno, sobre unha cama de patacas ao pobre, cun suave aderezo de aceite aromatizado.
O fin de festa gastronómico chega da man dun coidado fornecido de sobremesas. A ración degustación inclúe tres sabores diferentes, que se combinan ao gusto do comensal. O xefe de cociña suxire unha mestura imbatible: torta de chocolate, cañitas e unha fusión de tocinillo de ceo con torta de Santiago que achega un espectacular contraste cos dous primeiros, máis tradicionais e habituais das cartas galegas.