A corrupción é como un ovillo ao que se lle perde o fío: tírase das esquinas e acábase coa madeja enredada de tal xeito que xa non se sabe o que se ten na man. É o resultado deliberado da estratexia da confusión empregada polos implicados para tratar de camuflar as súas responsabilidades. A falta dunha estatística completa e fiable, o Consello do Poder Xudicial informaba hai pouco de que en quince meses, desde xullo do 2015, abríronse 166 causas por corrupción con 1.378 investigados, e que nese mesmo período habíanse ditado 399 condenas. Cifras suficientemente elocuentes. E na mente de todos están escándalos que estenden a mancha da corrupción por toda España e salpica a todos os partidos que ocuparon poder.
A mancha enfanga a todos, pero convén non perder a perspectiva nin deixarse enganar pola estratexia da lura de quen estenden a tinta para intentar tapar os pecados alleos cos dos demais. Pero cada un debe pagar polos seus. Polo que fixo e polo que non fixo para evitalo. Tampouco é de recibo esconder as responsabilidades políticas tras as penais, outra manobra de distracción moi habitual. Porque á marxe do que poidan demostrar os tribunais sobre delitos concretos de persoas concretas, é obvio para calquera cun mínimo sentido común que, sendo o tufo tan penetrante, se nada se fixo foi porque se preferiu mirar cara a outro lado.
Pero por máis que teña enredado a madeja, o PP non pode ocultar as súas responsabilidades políticas polo dano causado ás institucións e á credibilidade da democracia. Especialmente grave porque, ademais, é o partido no Goberno. E aínda que a corrupción teña salpicado a todos, Rajoy é o único dirixente que sobrevive daquela lameira. Ese é o seu talón de Aquiles e o do seu partido: que é o único ao que aínda se lle poden esixir as responsabilidades directas que nunca rendeu.