Un domingo calquera, un mediodía calquera agora nos plantamos e dicimos iso de: «Hoxe non fago a comida, imos coller algo» e enseguida montámonos o plan en casa. Un chega cargado de distintos recipientes de plástico con comidas variadas: que se paella, que se carne asada, que se un pouco de ensaladilla, que se unha pescada rebozada... Hoxe o «just eat» impúxose na nosa vida coa comodidade como principio. Que tempos os de agora en que nada máis baixar á rúa atopas en calquera barrio un local no que che ofrecen comida para levar e no que podes escoller á carta. Na Coruña montáronse nestes últimos anos tantos negocios deste tipo que antes ou despois todos picamos neles, con mellor ou peor sorte.
Houbo un tempo, claro, en que isto non ía así e no que a novidade máis nova, o máis moderno que podía existir era que a túa nai un día dixese: «Imos a César Blanco a ver que hai». Aínda o estou vendo, na esquina da praza de Pontevedra (onde hoxe está o Arenal), como unha boutique gastronómica que engadía nos oitenta unha innovación descoñecida nunha cidade como a nosa. Alí todo me parecía riquísimo, pero sobre todo, o que proporcionaba ese lugar exquisito era precisamente o punto esnob de non cociñar en casa. Un feito inconcibible nas familias, moito máis revolucionario que saír a comer a un restaurante.
Que na túa casa non se puxese a tixola ao lume, que non se resolvese cunha tortilla e que se pagase por ir buscar comida feita por outros era un privilexio exclusivo duns cantos. César Blanco proporcionou puntualmente a novidade con pratos buenísimos que logo eran motivo de discusión ou debate (en casa, por suposto, a comida sempre «é mellor»). Na miña foron contadísimas as veces que se tirou dese recurso, pero lembro como cambiou a nosa visión cando no barrio se instalou Don Galo e definitivamente montouse o pito. Iso de chuparse os dedos coa comida de fóra pasou a outra categoría, ¡á aceptabilidade das nais! ¡Que solución! Don Galo foi dos primeiros na zona da rúa Barcelona e aínda segue aberto co mesmo éxito, segundo cóntanme, aínda que non co furor co que foi recibido: coa xente agardando no coche en dobre fila para facerse co «manxar» da fin de semana. Hai pouco Coren abriu tamén no centro un establecemento deste tipo, e ao ver á xente paseando coa súa cucurucho de pito frito como a gran novidade, veume á cabeza toda a alegría que nos daba entón comprar aquel primeiro pito asado. Non estabamos en Nova York nin sabía ao Kentucky Fried Chicken, pero era o máis parecido á modernidade de que a túa nai, por fin, descansase de cociñar.