Toxo: «España pode acabar converténdose nunha polvoreira de manifestacións»
ECONOMÍA
A piques de deixar o cargo, o líder de Comisións advirte de que o fin da crise ten que chegar xa aos salarios
28 jun 2017 . Actualizado ás 09:42 h.A piques de ceder este sábado a testemuña a cargo de CC.OO., Ignacio Fernández Toxo (Ferrol, 1952) afirma que se reúne desde hai meses a diario co que será o seu sucesor e afirma que aínda non se parou a pensar como vai ser a súa rutina dentro duns días, aínda que ten claro que «non vou dedicarme exclusivamente a actividades persoais».
-Que espera de Unai Xordo, a súa substitución, e do propio sindicato, tras o congreso da fin de semana?
-Unha certa dose de continuidade cunha dinámica de cambios que iniciamos en marzo do 2015, cando tivemos unha reunión do consello confederal, onde abordamos a discusión dun código ético, de novos elementos de incompatibilidades internas e dunha serie de cuestións que levaron á fusión de federacións e ao alixeiramento da estrutura para dedicar os recursos cara ao ámbito das empresas. Ademais, tamén sinalamos os cambios necesarios para enfrontar o que está sendo unha transformación do país, da economía, da política, da sociedade, que esixe un sindicato máis dinámico, máis de proximidade, creando figuras como a do sindicalista de referencia nos pobos, nos polígonos e nos centros comerciais.
-Coa situación actual do emprego, debe hoxe o sindicalista ir buscar ao traballador?
-Si, en parte é así. O 98 % das empresas teñen entre un e 25 traballadores. Acelerados polas reformas, sobre todo as do 2012, asistimos a unha nova configuración do emprego, moi caracterizado pola precariedade na contratación, o tempo parcial indiscriminado, traballadores nómades que pasan dunha empresa a outra sen tempo para asentarse nun emprego, que rotan do paro ao traballo sen consolidar dereitos e iso esixe estruturais sindicais moito máis flexibles que as que podiamos ter no pasado.
-E con que receitas acábase con eses lastres?
-A primeira é a revisión do Estatuto dos Traballadores. Non se se a fórmula é a derrogación e a elaboración dun novo, que permita establecer consensos para recuperar os equilibrios que se perderon nas relacións entre empresarios e traballadores, que afectan tanto á entrada como á saída dos traballadores e ao tempo de permanencia no emprego. Aí a negociación colectiva é capital. Ademais, hai un problema estrutural do noso tecido produtivo, que é a escasa presenza dos sectores industriais, dos máis dinámicos e innovadores. Agora que se fala da revolución dixital, España está perdendo un tempo precioso en acomodarse aos novos requirimentos a nivel internacional e a piques de perder un tren que posiblemente non volva pasar. Tamén hai que dotarse dunha política máis activa para o impulso da actividade produtiva. España non pode fiar todo o seu crecemento ao sector exterior, hai que impulsar a demanda interna, o consumo público e o privado. E o público non se incentiva cuns orzamentos restritivos como os que están a piques de aprobarse no Parlamento. Ademais, hai que impulsar a capacidade de consumo das familias.
-Por que non hai acordo sobre a subida salarial?
-Non sabería dicilo exactamente. É unha negociación moi atípica. Xamais na miña vida habíame atopado cunha negociación destas características, nas que se aproximan posicións e ao cabo dunha semana estás outra vez no punto de partida. Creo que as organizacións empresariais non entenderon o momento económico español e por iso non se prioriza unha negociación seria e un acordo que necesariamente pasa por incrementar os salarios. Por outra banda, as empresas singulares e os sectores están a asinar acordos na liña que vimos demandando os sindicatos.
-En Galicia está a secundarse a primeira folga do metal en 25 anos, coa revisión salarial como un dos puntos de conflito.
-Hai unha inercia destes anos que está a impedir que se cheguen a acordos satisfactorios. As empresas teñen que entender que os beneficios do cambio económico hai que compartilos. Non se pode escorar tanto a balanza cara a un lado. É consecuencia do enfraquecemento que supuxo da capacidade de resposta dos traballadores a partir das reformas laborais. Esa situación está a cambiar e, ou se entendo con claridade, ou conflitos como os do metal de Galicia, faranse cada vez máis evidentes. Non é xustamente nas fases máis duras da recesión económica cando a xente se mobiliza máis, senón cando se produce a recuperación da economía e a xente percibe que os beneficios dese cambio non lle chegan. Estamos nun momento de alta explosividad e este ano estase empezando a manifestar e, de manter esa actitude as organizacións empresariais e o Goberno, España pode rematar converténdose nunha polvoreira de manifestacións.
-Que sacou en limpo CC.OO. da crise dos ERE e os cartóns «black»?
-Elaboramos códigos éticos ou reforzado os xa previamente existentes, hai novas esixencias e cambios estatutarios que van a blindar á organización fronte a situacións como estas.
«Galicia debe aproveitar o seu potencial industrial»
Tras ceder a testemuña de CC.OO., Toxo regresará a Ferrol en xullo.
-En Galicia tamén houbo renovación. Deulle algún consello a Ramón Sarmiento?
-Non os necesita. Ten a capacidade suficiente para sacar adiante unha tarefa que en Galicia é ardua, ten ganas e coñecemento. Ademais, despois de que confluísen dúas candidaturas, conseguiu establecer acordos que permitiron aproveitar todo o potencial da organización.
-Que debe cambiar a economía galega?
-Galicia ten unha situación moi similar ao do conxunto de Estado, pero unha vantaxe sobre outras zonas, que non se viu tan afectada pola especulación inmobiliaria como o foron o Levante ou o centro e debe aproveitar ese potencial industrial e evitar procesos de deslocalización. Ten que desenvolverse evitando situacións de monocultivo, que no caso de Ferrol provocaron unha crise tan prolongada no tempo. Galicia ten unha gran posibilidade de tomar a dianteira con respecto a outros lugares con respecto á transformación dixital, pero debería ser máis ambiciosa en termos de política orzamentaria.
-Navantia afronta de novo unha negociación dun plan industrial.
-O primeiro que hai que intentar é gañar o tempo perdido. O equipo de dirección puxo en serio risco á empresa. É necesario consolidar a carga de traballo. Non só hai que abordar o rexuvenecemento dos persoais, senón a cualificación e a solidez tecnolóxica e financeira da compaña.