Andrés Díaz: «Fun atleta 24 horas ao día»

DEPORTES

Estableceu un dobre fito en 1999, pero soubo manter os pés na terra para xestionar o seu futuro

24 jul 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

Dixo adeus á alta competición no 2001, pero nunca colgou as zapatillas. Agora adestra a todo o espectro deportivo, desde profesionais a afeccionados, deportistas que queren mellorar a súa condición física e persoas que se moven por prescrición médica. Andrés Díaz (A Coruña, 1969) segue significando atletismo.

-Como leva a vida de autónomo?

-Bo, xa estaba acostumado. En deportes individuais, ao contrario do que sucede cos de equipo, os contratos eran de só un ano, así que non quedaba máis remedio que organizarche dun modo parecido ao autónomo. Eu tiven a miña primeira bolsa aos 19 anos, o meu primeiro contrato de club aos 20 e no 1996 fun aos Xogos de Atlanta. Entón os profesionais non cotizabamos á Seguridade Social, así que me retirei con 34 anos cumprindo con todos os impostos e sen haber cotizado nin un día. Iso cambiou agora.

-Sentíase moi presionado?

-Bo, ao final, é o mesmo que a vida dun autónomo noutra profesión.

-Nunca percibiu o atletismo como un traballo?

-Non. Só me dei conta diso pasados os trinta anos, que non era suficiente gañar para o día a día. Facía falta un colchón. O atletismo deume para iso, para estudar INEF. Cando me retirei, foi coma se fóseme ao paro.

-Se puidese, cambiaría algo?

-A experiencia é un peite que che dan cando xa estás calvo. Pero non, volvería facer o mesmo. Foi a miña paixón, e para o que eu estaba dotado. Tras un ano e pico adestrando, xa era campión de España. Era atleta 24 horas ao día.

-Foi moi endogámica a súa vida?

-Non. Mantiven os meus amigos de fóra do atletismo. Deime conta de que era importante para non perder a perspectiva e non obsesionarse.

-Perdeu vostede a perspectiva?

-Non. Pero sabía que era unha aposta forte, deixalo todo, a Blume... A outra xente pásalle co seu traballo.

-Pasoulle factura?

-No 2001 deixei a internacionalidad por falta de apoios. Tiña o tendón tocado. Tomeimo doutro xeito. Agora intento gozar do atletismo case como cando era afeccionado. A todos nos custa asumir a retirada, pasámolo moi mal. Polo menos eu tiña un plan B, e por iso tardei en irme a Madrid.

-Veulle ben o bum do running?

-En certo xeito. Pero é que eu xa empecei a preparar a miña retirada desde que empecei a adestrar. Sabía que só coa experiencia non chegaba, que había que formarse.

-Non lle piden autógrafos os seus clientes?

-Algún, je, je... pero eles supoño que non ven o palmarés, senón unha persoa con currículo e que sabe o xeito de facelo ben. Nunca me acostumei á popularidade, sabía que era efémera, pero era bonito compartir o logro profesional cos teus.

-Demostrouno na semana grande da súa carreira.

-Tras a marca de Europa e a medalla mundial, pedinlle ao alcalde que quería correr cos meus amigos e ensinarlle a cidade, onde de pequeno vía o mitin Teresa Herrera. Houbo ata unha cea homenaxe.

-queda con iso?

-Home... Tiven catro momentos: a marca de Europa, a medalla mundial, o quinto posto no Mundial de Sevilla e o sétimo dos Xogos de Sídney. Os dous últimos goceinos co paso do tempo. No seu momento, pensei que eran os dous paus máis gordos que me levei, porque ía convencido de facer podio. Pero claro, estaban os mellores do mundo.

-Complicada xestión mental.

-Para conseguir cousas, o primeiro é crercho. E todo o que visualicei de podio, táctica, meta... e oh, chegas e non é o que pensabas... non che arrefrías en dez segundos. Esa noite non durmín. Pero iso non é o mesmo que non saber perder.

-Pasaba nervios?

-Todos os pasamos ata para sacar o carné de conducir. Na liña de saída, xa non. Pero quentando, no hotel... por se non saen as cousas. Vas ao límite do corpo e a cabeza debes tela preparada.

-Deixoulle secuelas físicas?

-Salvo o tendón que me operei, non. Ao retirarche, todos paramos uns meses. Eu volvín cando empecei a coller peso. E agora se adestro máis de catro días á semana, o tendón avísame de que está aí. Intentei facer as cousas con sentidiño. Pero o peor non é físico, senón mental. Adaptarche á vida outra vez. Ao principio non fas caso, pero logo debes reorganizar a esfera de motivacións, de estar todo estruturado á desorde plena. E saber que as cousas que fas non terán a repercusión de antes. Non che podes alimentar diso. Eu busquei un psicólogo.

-O máis grande foi...?

-O Guerrouj, sin duda. Outros prefiren medir iso en medallas, porque din que non chas quitan, pero eu prefiro as marcas. Ponche en comparación con atletas doutras épocas. Tiven a sorte de estar na carreira da súa marca de 1.500 e a milla. Nos Xogos de Atlanta e Sídney non foi campión, pero perseveró anos e ata lograr o ouro no 1.500 e o 5.000 en Atenas. E era un cabaleiro.

-En que pensaba ao correr?

-Ía moi centrado, pensaba a táctica por tramos, a carreira pasaba enseguida e iamos moi preto... calquera descoido podía ser fatal. Non vía bancada nin nada. Como moito, dicía «tira» á lebre, como na marca de Europa. Salvo en Sídney, que corrín con mononucleosis. Estaba fóra mentalmente, por iso mesmo escoitei ao Guerrouj falando coa súa lebre, e cen mil persoas no estadio... impresionante.

En curto

A súa implicación lévalle a formar parte do grupo de adestramento e saúde www.geysa.é e da Asociación Galega de Xestores Deportivos, ademais de colaborar coa organización de carreiras populares benéficas (contra o cancro, Nandumba Malawi...) e pronuncia charlas para escolares. O atletismo foino toda na súa vida.

-Gústalle ver atletismo?

-O competidor de elite éo para toda a vida. Tras retirarche, sentes envexa sa. Botamos de menos a adrenalina da competición. Agora gózoo e alégrome coas medallas dos españois. Fago a típica porra, pero intento non dar o coñazo á xente con comentarios técnicos je, je... Gustaríame ir a unha gran competición como espectador, pero son autónomo... e tamén hai que contar coa opinión da miña parella.

-Atletismo e running son deportes diferentes?

-O atletismo é un deporte con varias disciplinas, entre as cales está o correr. A maior similitude é que a proba reina do running é a maratón. O obxectivo do atleta é competir, guiado por un adestrador. O runner moitas veces é autodidacta.

-A xente é capaz de todo por gañarlle ao veciño?

-Nalgún momento haberá que regular o running. Hai anos había que fomentar o deporte contra o sedentarismo. Pero pasamos de 0 a 100 en dous segundos. Hai xente que non vai con sentidiño. Falta educación. O primeiro, é unha proba de esforzo e unha revisión médica. Despois, cumprir os protocolos indicados para a seguridade da saúde e ir aos poucos. Eu, como adestrador, debo individualizar a preparación.