Nas marchas cicloturistas, os afeccionados adoitan vixiar con devoción os movementos dos profesionais que participan. Pero desde hai uns anos os corredores que se gañan a vida no pelotón tamén miran con asombro as bicicletas dos globeros. Nalgunha ocasión escóitase en voz baixa: «Divos meu, creo que a súa é máis cara que a miña».
Un amigo comentaba que, como resultado desta febre, máis dun e unha enganou á súa parella sobre o que tivo que pagar pola súa bici, pero finalmente confesou cunha especie de testamento anticipado: «Cariño, se algunha vez me pasa algo, nunca vendas a bicicleta polo prezo que che dixen».
Un dos síntomas desa epidemia dos últimos tempos son eses piques entre os amiguetes da grupeta que asoman ata nos paseos dominicais. Entrañables ciclistas con barriguilla cervexeira que locen camisolas de última xeración e rétanse nas saias do monte Xalo ou nas ramplas do Aloia cun machadazo mortal, coma se aquilo fose o Tour de Francia nas ferraduras do Galibier. Voraces corredores amateurs que imitan a Eddy Merckx e que esprintan baixo a pancarta das festas patronais do Carmen. Expertos en avituallamientos enerxéticos. Son donos da súa obsesión. Lamentablemente, non sempre o son das súas vidas cando avanzan sobre o asfalto. Porque falta cultura xeral para todos, os que levan motor e os que non o levan. Necesítanse máis viaxes a Holanda e a Dinamarca.
Outro consecuencia da febre das dúas rodas é o inesperado florecimiento dos equipos de veteranos. Algúns case con orzamento e ínfulas de gran rolda ciclista. Grazas a patrocinadores envorcados cos que están de volta e que prefiren ignorar aos que están a loitar por chegar. É o seu diñeiro, si. Pero é estraño iso de empeñarse en abonar con xenerosidade a herba seca e descoidar, con todo, a semente. Porque a ciclista canteira se apaga. En Galicia. En España.
De todo hai na viña do deporte. A outros parece que lles custa apoiar o deporte feminino polo simple feito de que o practican (ollo, spoiler) mulleres. Todo avanza. Os globeros, as camisolas, os sillines. Pero hai cousas que parece que nunca cambian.