A precariedade do deporte feminino abarca todo

La Voz REDACCIÓN / LA VOZ

DEPORTES

MARCOS MÍGUEZ

Varios clubs femininos galegos de elite resisten sen campos para xogar ou adestrar, escaso material, vestiarios cochambrosos e viaxes infernais

25 jun 2017 . Actualizado ás 23:55 h.

Por desgraza, as penas do Uni Ferrol non son alleas ao resto do deporte feminino galego de elite, que a pesar de todo logra bos resultados. Instalacións deficientes, falta de campos para adestrar e xogar, a máis diso a menor dispoñibilidade de recursos económicos e publicitarios, son o seu pan de cada día.

Mecalia Guardés

«As instalacións son máis un hangar que un pavillón»

O Mecalia Guardés acaba de conquistar o seu primeiro título de Liga na máxima categoría do balonmán feminino e Europa xa lle é territorio coñecido. Pero a pesar dos seus éxitos, o seu presidente, José Manuel Silva, denuncia a discriminación existente respecto ao deporte masculino. Na Guarda enfróntanse todos os días a obstáculos como ter que adestrar e xogar nunhas instalacións que «son máis un hangar que un pavillón» e coas xogadoras cambiándose en vestiarios cochambrosos. A súa situación xeográfica, contar cunha área de influencia limitada en canto a habitantes dos que poidan xurdir xogadoras, non dispor de residencias de estudantes que poder brindar ás súas balonmanistas ou as 17 horas en autobús que se pegan para viaxar a algúns partidos son o día a día co que vive un Guardés que, a pesar de todo, foi capaz de acadar o cume.

Balonmán Porriño

«Tivemos que renunciar a Europa»

O Balonmán Porriño tamén viviu na súa pel fai un par de anos o que supón dicir non ao soño de competir en Europa. «Tivemos que renunciar para non asumir riscos de desestabilizar economicamente ao club porque competir en Europa esixe un orzamento aberto e decidimos non arriscar», lembra Abel Estévez, presidente e adestrador do primeiro equipo, que admite que foi unha decisión dolorosa para todos. No seu caso, ven apoiados polas institucións públicas, aínda que matiza que nalgún caso detectan diferenzas nas contías respecto de equipos masculinos, e é na empresa privada onde máis trabas atopan para solicitar apoios.

CRAT

«Tivemos que mendigar campos por toda a comarca para poder adestrar»

O CRAT, club de referencia no rugbi galego, sufriu un ano de penurias no que se refire a infraestruturas. A dilación na acometida das obras de mellora no campo universitario de Elviña provocou unha continua peregrinaxe para poder desenvolver os seus adestramentos. En outubro viuse obrigado a utilizar Elviña de forma restrinxida, con medio campo valado. E iso combinouno con outras sesións en campos de herba artificial, nada recomendable para os placajes. «Tivemos que andar mendigando campos por toda a comarca e iso foi algo terrible. E iso tivo un fiel reflexo no xogo porque non puidemos preparar todas as accións que deberiamos», lembra Jos Portos. «E aínda así fomos subcampioas de Liga . Moito mérito», recalca o preparador do equipo feminino. 

Arteal de tenis de mesa

«Tirámonos á piscina»

Así de expresivo móstrase o presidente do Arteal, José Alborés, ao confirmar que, esta vez si, o equipo feminino foi inscrito en competición europea. Xa lograra a clasificación hai un ano, pero entón o club renunciou, polo esforzo orzamentario que supuña. O contexto é parecido. «Pero non podiamos deixar outra vez ás mozas co mel nos beizos. Gañáronllo», engade o dirixente.

Agora reza para que lle toque un bo sorteo. A experiencia do equipo masculino é indicativa. Na súa última participación correspondeulle viaxar a Escocia. Pero nunha edición anterior tocoulle Ekaterimburgo (Rusia). A diferenza no orzamento foi dun a tres.

Burela de fútbol sala

«A nós non nos televisan»

Desde A Mariña, a porteira brasileira pentacampeona do mundo Jozi, unha das capitás do Pecados Rubén-Burela FS en Primeira División, denuncia discriminación. «Non venden igual o deporte masculino que o feminino, e o exemplo máis claro témolo no fútbol sala. Cada semana retransmiten en directo un partido da liga masculina e, con todo, nós temos que mobilizarnos e remover ceo e terra para conseguir que televisen os partidos que deciden os títulos. Non é xusto», razoa. Jozi considérase, iso si, «afortunada» por militar nun club onde «de momento» non lles faltan apoios nin medios para adestrar e competir con garantías.

Cidade das Burgas

«Nesta década retrocedemos»

Manolo Codeso, responsable do primeiro equipo do Cidade das Burgas de fútbol sala feminino, con dez anos de experiencia na súa canteira, advirte das dificultades que teñen as súas xogadoras para ser profesionais. «Facemos algún desprazamento aos que se negarían moitos equipos, saíndo a media tarde, despois de clases ou dos seus traballos, ceando no bus para non perder tempo e descansando un pouco no destino antes de xogar, para viaxar toda a noite seguinte de volta a casa. Habemos ir a Murcia varias veces e nin sequera vimos máis que un pavillón».

Sóftbol Cambre

«Os partidos de casa tivémolos que xogar en Asturias»

 O Sóftbol Cambre fixo historia este curso coa súa estrea na Liga Nacional de División de Honra. E fíxoo case no anonimato porque se viu obrigado a xogar os partidos de casa en Asturias. «Na Federación Española dixéronnos a principio de Liga que ou xogabamos nun campo homologado ou non podiamos competir. E como aquí non tiñamos, tivemos que xogar en Asturias toda a tempada. Só nos habilitaron o noso a falta de dúas xornadas. A resposta foi moi lenta e ao final case se nos foi a tempada no exilio», explica María Fernanda Jover.

800 euros do peto para o material dunha xogadora e longas tiradas ao volante

Detrás de cada muller deportista hai unha historia de superación. Sobreesforzos non sempre recoñecidos e que en moitos casos mesmo implican un desgaste dos seus petos. María Goalie, porteira nas Meigas (club de hockey lucense que competiu a tempada pasada en Elite) serve perfectamente de exemplo nesta constante loita con todos os elementos. «Cada xogadora faise cargo do seu propio equipamento, é verdade que as proteccións son caras, pero se as coidas ben che poden durar moitos anos. Eu son porteira, teño unha dos equipamentos máis caros, paguei uns 800 euros no seu día, pero amorticeina durante 11 anos», explica.

E esta situación é así, non porque o club se desentienda delas. De feito, os directivos teñen que facer mil números para minimizar gastos porque os ingresos chegan a conta a gotas. «Xuntamos varias xornadas nunha fin de semana para aforrar. Fixémolo a pasada tempada cos equipos de Cataluña porque son catro e xuntámolos en dous e dous. Tamén o fixemos co Madrid e o Valladolid . Non é só iso, tamén intentamos viaxar de noite para aforrarnos outra noite de hotel. Para nós o avión é inviable porque o material de cada xogadora ocupa moito e sempre necesitamos pagar suplemento pola equipaxe. Así que imos por estrada. Alternamos furgoneta e autocar, pero a furgoneta ás veces tamén é un problema porque a alugamos e só a poden conducir as maiores de 25. Chegamos cansadas de ir atentas á estrada e hai que sumar os gastos de gasolina e de peaxe. Intentamos aproveitar máis o autobús porque imos máis tranquilas. En Liga galega o que intentamos é viaxar combinados cos equipos doutras categorías»

Gastos maiúsculos

Xa só competir, sae por un ollo da cara aos equipos. A entidade súa para pagar a inscrición. «Pagamos 2.550 euros de canon, 85 de arbitraxe por partido, 50 para a Federación e 70 de homologación para as ligas nacionais, na autonómica é moito menos. A nosa fonte de ingresos son pequenas subvencións das administracións e o que cada xogadora achega de cota mensual. Fannos falta patrocinadores, pero somos mozas e leste é un deporte minoritario. Aínda que é verdade que está en auxe e que cada vez hai máis equipos na base, pero de momento non chega», finaliza.