Durante gran parte do derbi, o Celta permitiuse unha alegre viaxe no tempo. Regresou á súa imaxe das tempadas anteriores, a ese xogo de poucos toques, á súa facilidade por atopar espazos, a un fútbol alegre no que os que máis se divirten son os propios intérpretes. É certo que xusto antes e despois do descanso as súas arestas de equipo refrescante se desdibujaron, pero liquidou o derbi con empaquetado e goles. En fronte moveuse un Dépor sen identidade. Un equipo que, por unha simple cuestión de tempo, non pode ter os automatismos do Celta de Berizzo, pero que se converte con frecuencia nun bloque espeso, sen confianza e, sobre todo, romo. Nin sequera nos seus mellores minutos pisou a área contraria con auténtica convicción. Todo o que construía nas zonas menos comprometidas diluíase en canto chegaba á liña de tres cuartos de campo.
A lóxica procura de Garitano do esquema idóneo para cada partido non contribuíu a que o Dépor atope un funcionamento recoñecible en ataque. Os seus comprensibles cambios de sistema manteñen ao equipo en estado de construción. E cando aflora a mellor versión do Celta , eses titubeos convértense nun naufraxio.
O Dépor chegou a Vigo con tarefa pendente no ataque. E abandona o derbi cun dato inquietante. Apenas leva dous tantos -o gol de Borges ao Leganés e o zapatazo de Babel ante o Sporting- nacidos en xogada en 810 minutos de Liga . Pero, ademais, o seu final descosido de Balaídos racha a súa imaxe de equipo traballado en defensa. Agora descobre a parte que polo menos lle tapaba esa manta curta na que se converte o fútbol para tantos equipos.