Víctor García León: «Encántame sentirme sobrevalorado»

Pacho Rodríguez MADRID

CULTURA

O realizador madrileño sorprendeu con «Selfie», unha comedia que cualifica de berlanguiana

24 jul 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

O retrato dun rico resultou ser unha radiografía de España. E así é como afirma que a ve Víctor García León (Madrid, 1976), que, con Selfie , unha comedia de baixo orzamento, asegura que esaxera o xusto. Como tamén, di, facíao Luis García Berlanga, aínda que para a historia teña quedado o de berlanguiano para definir situacións excesivas. El cre nesa España deforme na que con soltar un rico por Lavapiés, todos, desde el, chamado Bosco, ata os máis que identificables podemitas, farán que o seu gilipollez (como palabra case troncal e necesaria) campe ás súas anchas. O autor de Vaiche de min, naquela ocasión con Juan Diego e Juan Diego Botto, recorre esta vez a intérpretes descoñecidos e podería dicirse que a un flequillo como bandeira do filme... o do actor ovetense Santiago Alverú. No seu beneficio hai que dicir que García León eloxia o seu traballo. Aínda que tamén se sabe que Alverú tende a rico de marabilla. Selfie é un retrato dunha España deforme que aspira a gañar co tempo.

-Selfie está a ser como choiva fina. Vai calando entre esoutros monstros de superproducións cos que hai que compartir carteleira. Séntese feliz da acollida da película?

-Si. Porque está a gustar e non vai mal de recadación. Aínda que, tanto unha cousa como a outra poidan ser inxustas porque ás veces se trata de caer de pé ou non caer de pé.

-Se lle digo que a min me gustou, pódeme explicar por que?

-Pois xa só polo mero feito de ir, paréceme un acto de xenerosidade tal que merece que teña sido así. Quizais gustoulle porque é unha foto do momento. Eu creo que, salvando as distancias, claro, Selfie móvese nas bases do berlanguiano. Algo que para min non é nada esaxerado porque é o que mellor nos retratou. Eu ata diría que é naturalista e nada desatinado. Logo resulta que Selfie penso que é unha película divertida que parte dunha bobada tal como é a de pór a un rico en Lavapiés, a ver que lle pasa.

-O crítico Carlos Boyero falou ben da película... Como se lle quedou o corpo?

-Cando me dixeron que el escribira sobre Selfie, o primeiro que fixen foi quedar pálido. Logo dixéronme que ben e é algo que gozas. Encántame sentirme un director sobrevalorado.

-Se isto serve para promocionar a película...

-Claro. Poida que en España non haxa tantas películas intermedias. Ou superproducións con Antena 3 e Telecinco detrás, ou cousas como de autor. Ou cine moi independente ou totalmente mainstream. Isto eu creo que non está ben... e non é falar mal do cine senón do mercado.

-Como atopa un un rico tan elegante para facer de rico?

-Os produtores asturianos atopáronme a Alverú, que aínda que coñece o mundo elegante fixo un traballo actoral buenísimo. Tiña medo ao clixé de rico de flequillo e a Tamara Falcó. Pero Alverú cravouno. Coñece o elegante e ten o seu. E cando vin o seu flequillo imposible... xa non dubidei.

-Pero, vostede ten amigos tan elegantes como Bosco/Alverú?

-Si. E o mellor de todo é que lles dá igual o que pense deles. Pásasche a vida en se liches tal libro ou se escoitaches tal disco, en meter tripa para parecer máis delgado ou intentar ser menos feo... E a eles os ricos dálles igual todo. Esa seguridade en si mesmos fascíname.

-Teñen escenas en mitins de partidos e Bosco ata saúda a Esperanza Aguirre...

-Si. A Esperanza Aguirre saudouna ela pola súa conta. Porque nesas escenas lle deixabamos improvisar. E tanto PP como Podemos foron moi amables deixándonos rodar nos seus mitins. Eu creo que non se leron nin o guion.

-Ou sexa, que había guion...

-Claro. Salvo eses detalles concretos. Oín por aí como Selfie que está rodado en plan falso documental. Pero eu creo que non. Selfie sería un bo reality ficción. Porque hai unha historia que é a que se quere contar. Pero nese plan dos realities, que os estás vendo, con ese exhibicionismo tan impúdico, e dis: pero que eu non quero saber isto. E con todo dalgún xeito vanche facendo cómplice. En Selfie hai algo diso. Ris do que lle pasa a Bosco e ao resto. E de súpeto, nalgún momento, sen dramatizar, recoñécesche...