Joaquin Phoenix, soberbio rol de sicario nihilista en «You Were Never Really Here»
27 may 2017 . Actualizado ás 17:54 h.Dos máis de 20 longos de Roman Polanski creo que só hai un par deles que non esperten o meu interese. Unha das referencias máis presentes na súa obra é a das compañas perigosas na túa sala de estar. Os veciños inquietantes no cine de Polanski van dos avoíños da semente de diaño á atmosfera paranoica do quimérico inquilino ou, entre os máis recentes, o conflito entre parellas nun deus salvaxe. En Baseado en feitos reais, coa que se pechaba este algo desabrido Cannes, asistimos á irrupción dun descoñecido na vida dunha escritora de éxito, a muller na vida real de Polanski, Emanuelle Seigner. Esta revisitación á fórmula do de súpeto, un estraño posúe estilo e aquilatada atmosfera de tensión que vai investindo os roles: a fan rendida da escritora é Eva Green, quen se vai apropiando da casa onde se coa, da vontade da súa propietaria e finalmente da película. Hai que seguir a Eva Green, á que descubriu un zahorí de auras femininas Bernardo Bertolucci, en Soñadores, fai xa quince anos, pero que non atopara ata agora materiais para desenvolver o seu potencial mesmerizante. Neste filme, con guion de Oliver Assayas, Polanski fai chiscadelas aos psycho-thrillers de sutís perturbacións e ao servente de Losey. E aos seus oitenta e catro anos mantén o pulso dunha cámara nada para explorar situacións onde as relacións de dominio están resoltas ante o insondable precipicio do mal.
A disputa pola Palma de Ouro pechouna Lynne Ramsay con You Were Never Really Here, apreciable cruzamento do cine conspiranoico dos 70 cun deses personaxes de killer nihilista, de ghost dog desposuído de sentimentos, que fai seu ata axigantalo o formidable Joaquin Phoenix. Unha trama de rede de prostitución pedófila ?hai algo do Paul Schrader de Hardcore, aínda que este filme está intencionadamente deshuesado de dramatismo- é a ponte para que Joaquin Phoenix compoña un memorable espectro de home morto andando, de ser deshabitado que camiña mentres deixa na vereda regueiros de sangue coa indiferenza dun samurái sajado polos seus traumas vitais irrecuperables.
Máis que nunca, é indescifrable intuír por onde irán no palmarés de hoxe Almodovar. Sorrentino, todo un xurado para o diván. Soan bastante Robin Campillo e o seu filme sobre a sida e a Sofia Coppola da magnífica The Beguiled. Pero algo no ambiente anuncia maiúsculos desatinos.