Pasaron quince anos xa do lanzamento de Can't Get Out Of My Head, o single que fixo inmortal á australiana Kylie Minogue. Era requeteconocida antes. Pero aí converteuse nunha icona eterna. Abríase o século XXI, a música fluía por Internet e a industria do disco avistaba o cataclismo. Nese cambio de ciclo, a cantante sacouse da manga un bocado absolutamente irresistible.
Can't Get Out Of My Head é o Be My Baby de éraa dixital. Unha canción definitiva e a sublimación do pop como amplificador colectivo das emocións individuais. Hipnótica e sensual, preséntase como un sintético medio tempo. Musica a pulsión do desexo e como este se converte en doce obsesión coa súa voz robótica e percusiva. Kylie coouse na mente de medio mundo. Unha vez dentro, dixo: «Lalalá, lalala, lalalá, lalala». Pero cunha cadencia moi particular. Apenas amais do xemido, fundía maliciosamente os fonemas ele e ene.
Atopábase aí, no seu ADN, New Order, Kraftwerk e Madonna. Pero, sobre todo, a suave catarse dese «set me freeeee» cantado ao ralentí, coma se un feixe de luz envolvese ao oínte. Todo iso acompañado dun videoclip no que xurdía como a máis fascinante criatura pop do momento. O resultado foi o previsible. Amor total por unha canción que quince anos despois segue i-rre-sis-ti-ble. Como o primeiro día. Sen unha engurra. Compróbeno.