A pericia narrativa de Stephen Frears, unida á súa elegancia cun ingrediente tan necesitado de sutileza como é a ironía, facíanlle oficiante perfecto para recrear o cénit vital de Florence Foster Jenkins
25 sep 2016 . Actualizado ás 05:00 h.Dubidar do oficio e das capacidades de Stephen Frears sería insensato. A súa pericia narrativa e o seu anxo cos actores, unido á súa elegancia cun ingrediente tan necesitado de sutileza como é a ironía, facíanlle oficiante perfecto para recrear o cénit vital de Florence Foster Jenkins (1868-1944), aquela excéntrica soprano estadounidense convencida de posuír unhas aptitudes para o canto das que carecía e, en consecuencia, perpetrando con aleivosía un auténtico crime contra a ópera. Pero a súa condición de dadivosa millonaria extravagante, iso si, apaixonada da música, levouna a provocar sentimentos de cómplice condescendencia na súa contorna social máis próximo, á vez que hilaridad e escarnio no resto.
Se o guion de Nicholas Martin opta pola tenrura cara a ela, sobre a base de tres personaxes principais de trazo impecable, a dirección de Frears garántelle ton e atmosfera. Como ocorre con todas as tramas baseadas en feitos reais (aquí estamos no clímax da enfermidade de Florence), o factor sorpresa non existe e o que nos contan pasa a ser o como o contan.
É tempo de matices e niso hai pleno. A propósito de dispor de Meryl Streep, unha insuperable robaplanos que igual provoca tenrura na intimidade do seu salón xunto ao seu esposo (un Hugh Grant como facía tempo que non viamos), como hilaridad nos seus ensaios ou sobre o escenario, esnaquizando o xénero operístico (gozala na súa voz orixinal é unha gozada).
Se ás virtudes dramáticas da tripla gañadora dun Óscar sumamos os seus 67 anos para vestir ao personaxe, asistimos a outro recital que, sin duda, levaraa outra vez ao podio. Aínda que a súa presenza en pantalla anula ao resto, Grant resiste o pulso e tamén o fai Simon Elberg como o pianista Cosme McMoon.
Non adoitan reparar os críticos na dirección de Arte, talvez por supor que a súa excelencia vai implícita en toda película de época, pero tampouco é así. Unha sobrecarga pode resultar fatal e o británico Alan McDonald evítaa cun deseño sobresaliente, espectacular.