Di que fai cine por necesidade e reclama máis protagonismo feminino
03 jun 2015 . Actualizado ás 05:00 h.Chega á cita en bicicleta, preséntase e comeza a falar. Fala tanto que case me parece ver como sae fume do meu caderno. Anxos Huerta (Xixón, 1974) é a única cineasta que pasou o mesmo ano polos dous festivais homófonos e probablemente tamén a única capaz de verbalizar todo o que pasa polo seu fecundo magín.
-Como é iso de pasar de Cannes a Cans?
-Pois é algo así como pasar dos tacóns ás botas campeiras. E é verdade que me pasei o mes de maio entre Cannes e Cans. En Cannes tes que ir co vestido longo, porque se non, non che deixan pasar. E é un sitio no que interesa estar, para o negocio de Internet. O meu curto, The fetch, estivo fóra de concurso, nunha sección que se chama Short filme corner. Pese ao encanto, a verdade é que che pasas o día facendo colas, con acreditación e todo.
-E de aí a Cans...
-Si. Foi un regreso triunfal porque me deron o premio ao mellor guion, que para min foi unha sorpresa, porque o curto está rodado en inglés.
-De que vai o curto?
-Está baseado nunha novela clásica irlandesa. Digamos que é unha comedia absurda sobre dous personaxes antagónicos que acaban sendo atraídos por unha forza inevitable.
-E agora está a preparar o seu primeiro longo.
-Si. Aínda estamos en fase de financiamento, pero vaise chamar Esquece Monelos e será unha película de non ficción sobre o río Monelos, que é un río que discorre de forma subterránea pola cidade da Coruña. É como unha metáfora sobre a construción e a destrución da memoria.
-É máis barato, máis factible, rodar unha película de non ficción?
-O cine hase democratizado bastante. Cos medios dixitais de hoxe pódese rodar con pouco diñeiro. Unha cámara réflex de dous miles euros permíteche rodar; un programa que cabe en calquera computador permíteche editar; podes mostrarche en Internet... aínda que o que menos se democratizou é a distribución.
-Pero iso non parece que dea moito diñeiro, aínda que só sexa para abordar obxectivos máis ambiciosos.
-Bo, eu diría que fago películas porque o necesito, porque non podo permitirme non facelas. No caso de Esquece Monelos, embárcome porque me preocupa a angustia da perda da memoria e dáme igual que funcione ou non. Quero que se faga e que sexa capaz de chegar á xente.
-Existe un cine galego?
-Si, claro. É evidente que o hai e o festival de Cans é un exemplo. Non é un xénero, nin sequera unha etiqueta, pero si que hai xente interesante facendo cousas interesantes. Por certo que só se fala dos mozos e hai mozas facéndoo moi ben.
-O cine é sexista?
-O cine é sexista porque a sociedade é sexista. Neste mundo hai moita script, poucas directoras de fotografía e poquísimas directoras. O certo é que, e vino moito en Londres, cando as mulleres teñen que dar un paso á fronte se autoexcluyen. Pero non é algo exclusivo do cine, pasa en moitos outros ámbitos.
-Hai algún proxecto que soñe para o futuro?
-Gustaríame adaptar Lobosandaus, que é un relato de Méndez Ferrín.
-E gustaríalle chegar a dirixir a alguén en especial?
-A min, que son unha fan declarada do neorrealismo, gustaríame traballar con actores non profesionais.