«Paseime maio entre Cannes e Cans»

Jorge Casanova
jorge casanova A Coruña / LA VOZ

CULTURA

PACO RODRÍGUEZ

Di que fai cine por necesidade e reclama máis protagonismo feminino

03 jun 2015 . Actualizado ás 05:00 h.

Chega á cita en bicicleta, preséntase e comeza a falar. Fala tanto que case me parece ver como sae fume do meu caderno. Anxos Huerta (Xixón, 1974) é a única cineasta que pasou o mesmo ano polos dous festivais homófonos e probablemente tamén a única capaz de verbalizar todo o que pasa polo seu fecundo magín.

-Como é iso de pasar de Cannes a Cans?

-Pois é algo así como pasar dos tacóns ás botas campeiras. E é verdade que me pasei o mes de maio entre Cannes e Cans. En Cannes tes que ir co vestido longo, porque se non, non che deixan pasar. E é un sitio no que interesa estar, para o negocio de Internet. O meu curto, The fetch, estivo fóra de concurso, nunha sección que se chama Short filme corner. Pese ao encanto, a verdade é que che pasas o día facendo colas, con acreditación e todo.

-E de aí a Cans...

-Si. Foi un regreso triunfal porque me deron o premio ao mellor guion, que para min foi unha sorpresa, porque o curto está rodado en inglés.

-De que vai o curto?

-Está baseado nunha novela clásica irlandesa. Digamos que é unha comedia absurda sobre dous personaxes antagónicos que acaban sendo atraídos por unha forza inevitable.

-E agora está a preparar o seu primeiro longo.

-Si. Aínda estamos en fase de financiamento, pero vaise chamar Esquece Monelos e será unha película de non ficción sobre o río Monelos, que é un río que discorre de forma subterránea pola cidade da Coruña. É como unha metáfora sobre a construción e a destrución da memoria.

-É máis barato, máis factible, rodar unha película de non ficción?

-O cine hase democratizado bastante. Cos medios dixitais de hoxe pódese rodar con pouco diñeiro. Unha cámara réflex de dous miles euros permíteche rodar; un programa que cabe en calquera computador permíteche editar; podes mostrarche en Internet... aínda que o que menos se democratizou é a distribución.

-Pero iso non parece que dea moito diñeiro, aínda que só sexa para abordar obxectivos máis ambiciosos.

-Bo, eu diría que fago películas porque o necesito, porque non podo permitirme non facelas. No caso de Esquece Monelos, embárcome porque me preocupa a angustia da perda da memoria e dáme igual que funcione ou non. Quero que se faga e que sexa capaz de chegar á xente.

-Existe un cine galego?

-Si, claro. É evidente que o hai e o festival de Cans é un exemplo. Non é un xénero, nin sequera unha etiqueta, pero si que hai xente interesante facendo cousas interesantes. Por certo que só se fala dos mozos e hai mozas facéndoo moi ben.

-O cine é sexista?

-O cine é sexista porque a sociedade é sexista. Neste mundo hai moita script, poucas directoras de fotografía e poquísimas directoras. O certo é que, e vino moito en Londres, cando as mulleres teñen que dar un paso á fronte se autoexcluyen. Pero non é algo exclusivo do cine, pasa en moitos outros ámbitos.

-Hai algún proxecto que soñe para o futuro?

-Gustaríame adaptar Lobosandaus, que é un relato de Méndez Ferrín.

-E gustaríalle chegar a dirixir a alguén en especial?

-A min, que son unha fan declarada do neorrealismo, gustaríame traballar con actores non profesionais.