A pista permitiu axilizar a chegada de infartados e accidentados en estado crítico
19 jun 2017 . Actualizado ás 05:00 h.O heliporto do Chuac acaba de cumprir un ano de funcionamento sumando un total de 46 operacións. A actividade rexistrada sorprendeu á propia comunidade hospitalaria, que tivo que agardar dez anos para que se puxese en funcionamento a pista que coroa o edifico Oeste do complexo coruñés desde a súa inauguración, en decembro do 2005.
«Agardabamos menos, comparado co que rexistran outros centros é un número importante de operacións», subliña José Fraga, responsable do servizo de orde interna e seguridade do Chuac, que mobiliza a parte do seu persoal cada vez que chega o aviso de que un helicóptero ten que aterrar á altura da planta 12. «Non pensamos que fosen ser tantos», insiste non sen ocultar a satisfacción de «darlle utilidade» á instalación aforrando, ademais, tempo aos pacientes. Ata a súa posta en funcionamento, en maio do ano pasado, os enfermos derivados por aire desde distintos puntos de Galicia aterraban primeiro na pista habilitada na dársena de Oza e, desde o 2008, no aeroporto de Alvedro. Desde a terminal, tiñan que ser trasladados en ambulancia ata o Chuac, o que demoraba a atención inmediata.
Obvio é que todo o que chega en helicóptero a un hospital faino apurado e as cifras corrobórano: dos 46 traslados por aire, 24 foron directamente aos boxes de críticos de Urxencias. Na súa maioría, vítimas de accidentes de tráfico, politraumatizados, pero tamén de sinistros laborais e domésticos.
Ademais, outros 10 pacientes dirixíronse á sala de hemodinámica, alí onde se derivan as persoas que sofren un infarto para ser tratados sen necesidade de cirurxía aberta para restablecer o fluxo sanguíneo no corazón, procedemento que só se pode realizar dentro dunha marxe de tempo limitado.
En helicóptero tamén chegaron nove pacientes que foron directamente levados á unidade de coidados intensivos, na quinta planta, e o balance deste primeiro ano do heliporto complétase cunha persoa que tivo que ser ingresada na Unidade de Lesionados Medulares, de referencia para toda Galicia, e un brigadista traído desde Ourense á Unidade de Queimados do hospital coruñés, que tamén é o punto de asistencia especializado en grandes queimaduras para toda a comunidade autónoma.
Unha das manobras de aterraxe no Chuac por unha urxencia grave tivo, ademais, como paciente a un neno, que foi trasladado ao Hospital Materno.
Unha hora de marxe para mobilizar ao persoal necesario ata a azotea
Todo depende do punto desde onde parta o helicóptero pero, polo xeral, o aviso que chega desde o 061 adóitase recibir con marxe suficiente para mobilizar os recursos necesarios para atender ao paciente. «Unha hora máis ou menos é a media, tempo suficiente», conta o responsable do servizo de orde interna e seguridade do Chuac. Á pista soben xeralmente dous membros de seguridade, dous celadores e o persoal sanitario do servizo requirido para atender ao enfermo: un médico e unha enfermeira.
Sen incidencias nun transporte previsto tamén para os transplantes
A experiencia do primeiro ano de funcionamento do heliporto é positiva, xa que «ningún tivo que dar a volta por ningún tipo de incidencia», confirma o responsable de seguridade do centro. Os pilotos que aterraron na cuberta do Chuac, operativa do orto ao ocaso (mentres hai luz natural), tampouco tiveron problemas coas correntes. Xa no voo inaugural, Javier González, piloto do Falcón III, o primeiro paxaro de ferro en probar a pista, prognosticara unha operatividade alta porque, segundo explicou, resultaba máis doado aterrar nunha plataforma sen obstáculos e onde o vento non formaba turbulencias.
Neste primeiro ano han tomado terra diferentes tipos de helicópteros, xa que a superficie, de 784 metros cadrados, está preparada para soportar ata 4,2 toneladas de peso, polo que admite todos os aparellos do 061, os de Pesca e mesmo o Helimer. A azotea conta cunha zona cuberta da intemperie para reducir ao máximo a exposición dos enfermos á meteoroloxía. En función do servizo ao que deba ser desprazado o pasaxeiro-paciente, o centro ten marcados xa uns itinerarios internos para axilizar a chegada. De igual modo o Chuac ocúpase dos procedementos de mantemento e seguridade da pista, controlando o correcto funcionamento das luces ou, por exemplo, a sinalización.
Á marxe do traslado de enfermos, non se descarta o uso da pista para os voos de traslado de órganos e, de feito, o prego de contratación do servizo aéreo para transplantes puntúa a dispoñibilidade de helicópteros, en caso de ter que axilizar a recollida dun órgano.