Desde que alguén -non lembro quen e propúxenme escribir sen mirar atrás en Google, que di a Biblia que se miras atrás che convertes en estatua de sal- puxo a Vía Láctea, con toda a súa mitoloxía grega e toda a súa beleza cósmica, sobre o cabo Ortegal, levamos meses, anos, xa non sei, falando do banco máis bonito do mundo. Din que cae por Loiba.
Despois, como a xente se ve que é moi celosa, todos sacaron do peto as fotos do seu banco máis bonito do mundo: ao pé dunha fervenza, no alto dun miradoiro de montaña, á beira dun río de guijarros pulidos ou fronte ao indomable Atlántico. Todos en Galicia, por suposto.
Na Coruña, estaba visto, temos varios dos bancos máis bonitos do mundo. Hai un banco máis bonito do mundo no dique de abrigo; nas Bárbaras; na Dársena; na Rotonda; nos Pelamios e a Maestranza, fronte á mellor vista do mar da Coruña, ou sexa, do mundo; no Portiño; en Adormideras; entre as sombras arbóreas de Méndez Núñez; e mesmo nos soportais do xardín de San Carlos, onde de nenos liamos dun só grolo a literatura universal, cando a biblioteca pública aínda convivía co Arquivo do Reino.
Todos podían ser o banco máis bonito do mundo. Pero hai un banco case secreto, plantado na saia da península da Torre, fronte ao monte de San Pedro, que é o único e xenuíno banco máis bonito do mundo. Alí, xunto a un carreiro de terra polo que deambulan paseantes descoidados e runners suorentos, entre toxos e herbiñas de namorar, hai vellos mariñeiros que se sintan durante horas a fumar mentres agardan a que apareza o raio verde do que escribiu Julio Verne. Despois de tantos anos embarcados polos sete mares sen lograr ver nunca o raio, aínda teñen a esperanza de albiscalo sobre o Atlántico desatado do crepúsculo. Quen algunha vez o viron contan que apenas dura dúas ou tres segundos e que, para contemplalo, hai que buscalo nun atardecer de atmosfera limpa, case perfecta, e xusto no último instante do día, nesa agonía de luz que no verán parece non acabar nunca, cando arde o mar, e o sol réndese á sombra de San Pedro, e os illotes incéndianse de cores.
Se Julio Verne pisase algunha vez esta esquina da península Ibérica, poida que sentase neste banco -sin duda o máis fermoso do mundo- a Elena Campbell e Olivier Sinclair, que na súa novela O raio verde (1882) escrutaban o mar de Escocia en busca do escintileo.
Este non é o mar de Escocia, onde os bosques de plataformas petrolíferas hai tempo que impiden ver o raio verde, pero merece a pena sentarse ao pé da Torre e escrutar o último horizonte da posta de sol en busca desa luz. Porque, como aventurou Verne, «se hai un verde no Paraíso, non pode ser salvo deste ton».