Paco Martínez Soria na cidade «hipster»

Javier Becerra
Javier Becerra CRÓNICAS CORUÑESAS

A Coruña CIDADE

26 may 2017 . Actualizado ás 11:39 h.

Os cambios dunha cidade nótanse máis desde fóra. No día a día a transformación vaise facendo de xeito case imperceptible. Cando che queres dar conta estás aí, empurrado por unha evolución vivida sen estridencias. Ata que chega un amigo coa fotografía clara de como era todo e queda sorprendido. ¡Como cambiou a Marina ! ¡Case non hai coches na Cidade Vella! ¡Non coñezo eses bares! Entón, dásche conta de que, en efecto, as cousas son diferentes.

Hai unhas semanas, un compañeiro de Vigo dicíame fascinado a sorprendente mutación que experimentara cidade nos últimos anos. Encántalle ir polas nosas rúas. Ve á xente súper moderna. Alucina coa explosión hostaleira. E asegura que, desde fóra, cambiou totalmente a percepción que se ten de nós. «Antes erades unha cidade de ricos, agora sodes unha cidade hipster», resumía. Dábame a sensación de que esaxeraba un pouco, quedándose talvez na mirada de turista que só ve o centro. Pero entendía por onde ía.

Intentei explicarlle o ocorrido no último decenio, resaltando a importancia que Inditex tivo niso, contaxiando o seu ambiente cosmopolita. Tamén a gran cantidade de arquitectos que se meteron na hostalería coa crise, deixando o seu sinal nos locais e reinventando un sector con visos de modernidade. E, bo, destacando ese gusto polo vestir que sempre se comentou na Coruña -ás veces para ben, ás veces para mal- e que, supostamente, adaptouse a estes novos tempos.

A conversación retornou á miña cabeza hai pouco. Era a véspera do Día da Nai e, de compras na praza de Lugo, quedei un intre colgado en Zara Home. Na porta, plantado co carriño do neno, mirei ao meu ao redor. E flipé. Vin a mulleres indo con pantalóns de chándal e zapatos. Vin a mozos que vestían gabardinas sobre os ombros, sen meter os brazos polas mangas. Vin monturas de lentes douradas dos anos setenta. Vin tupés prodixiosos en plan Morrissey. Vin baixos de pantalón que ascendían por amais do nocello, que nin nos tempos dos Homes G. Vin a señoras maiores camiñando cunha especie de zapatillas de andar por casa. Vin a xente falar en portugués, inglés e francés. Vin a mozas comprando co seu can metido no bolso como Paris Hilton.

Pero sobre todo vin a toda esa xente, moderna e sofisticada, lucir ese «aire de seguridade» que cantaban Radio Futura na soada Namorado da moda xuvenil. É dicir, ían (ou polo menos aparentaban ir) todos no seu punto. Si, como en Nova York, Londres ou Tokio. E alí, co meu suadoiro comprado nun outlet dunha marca que estaba de moda fai dez anos, sentinme como Paco Martínez Soria na cidade non é para min. É dicir, como un paleto aparvado no medio da urbe hipster.