Vivo no máis alto

Do asfalto ao ceo, ás mellores vistas da Coruña, en 40 segundos de ascensor. Iso dura a subida ao edificio máis alto de Galicia. Unha viaxe exprés para elevarse 119 metros do chan, a 33 pisos de altura. O número do piso máis alto é oficialmente o 25, pero hai que sumar a realidade das plantas de oficinas que preceden ás vivendas. O ascenso faise curto porque subimos, palabra de instaladores, nun dos ascensores máis veloces, e o acceso ás vivendas repártese en catro. Montacargas á parte, ao piso 25 só leva un dos elevadores, que sobe directamente do 5 ao 25. «Vai a unha vivenda? Equivócase, porque no 25 só está a TVG», dime unha veciña a piques de descubrir que a cadea comparte o top coa familia de Diego e Sofía. Eles viven no máis alto e están puntualmente informados da actualidade... e dos cruceiros que chegan a porto. «Somos bos veciños da TVG, ás veces somos nós quen lles informamos polo que vemos desde casa», apunta Diego. «Ou lles pedimos azucre», suma Sofía. A familia que vive no rañaceos máis alto de Galicia pónnolo doado. O difícil (en especial para os curmáns en números e orientación espacial) é acertar coa porta do portal na Torre Hercón (coñecida popularmente como a Costa Rica, en honra á rúa); segundo a que piso vaias escollerás portal.

Da Marola á Zapateira

Vertixe soa de entrar. Empezo pola terraza da cociña, que dá ao sur. Hai bo tempo. A vista «non é a mellor» desde este punto da casa, advirten Sofía e a súa filla maior, eu míroas con desconfianza porque nos imos desde o alto e sen movernos do sitio lonxe pola avenida de Arteixo. «Móveche en dirección Norte», guíanme. E entramos no cuarto de invitados do 25 da Torre Hercón. De Sur a Norte hai un salto de tempo, e non de reloxo. Ao Norte a vista é insuperable, e o fresquito de Riazor tamén. A torre de Hércules queda nun picado mestre, e a enseada do Orzán. Como se vive no máis alto?; pregunta retórica a piques de descubrir a película do salón. «¡Fenomenal!», di esta familia que leva once anos rascando o ceo coruñés. A ría de Ferrol, A Marola, o faro de Mera, a súa praia, Santa Cruz, o castelo, Bastiagueiro, a Torre, o porto, o Coliseum e unha parte do parque de Santa Margarita danlles a razón. Vemos todo isto, e un barco cruzando a auga no peirao de transatlánticos, como un ollo de peixe. Todo se fai pequeno tras estas fiestras con chave, e lento, e cadencioso. «Pois non vexas cando hai temporal... é coma se a casa fose saír voando. Eu lembro esa sensación de mareo, como a de ir nun barco», confesa Sofía, que veu ao 25 embarazada da súa nena pequena, fai once anos. Para ela foi un regreso, volveu ao edificio onde creceu de nena nun piso de altura media, o quinto. A súa filla íase a chamar Paloma e como que elevou a vida familiar. «Vivir tan alto só ten un pero... se nos pomos elegantes... Non se ve como é de verdade a ondada, a forza do mar», sorrí Sofía. Por iso a ela gústalle baixar. Pero o xusto. Mudariádesvos? «Non... despois de vivir aquí, onde vas?», lanzan sen vertixe.

Unha vez, só unha que lembren, estragouse o ascensor. E chegar á súa casa levoulles uns 20 ou 25 minutos. Por algo os bombeiros ían adestrarse á Torre Hercón subindo e baixando escaleiras para os campionatos de España. Unha misión para corpos especiais, acostumados á acción. 

Isabel e Juan: «Non nos perdemos nada, nin os goles de Riazor»

Poderíase dicir que a Isabel e a Juan gústalles vivir nas minchas, ou polo menos o máis preto do ceo posible. O seu horizonte está claro, só hai que asomarse á fiestra do seu piso para ver que é azul, dun azul tan intenso que se reflicte na súa casa. Nada máis entrar nela dan ganas de pórche as lentes de sol porque a luz o alaga todo. Isabel e Juan son todistas do entusiasmo e, ao seu xeito, uns vixiantes da Coruña, que por algo viven na torre que leva o seu nome e chegan a vela ao completo. «Mira, alí vese Mera, Santa Cruz, o monte de San Pedro, por aquí o parque de Santa Margarita , as Pontes, a Ronda de Nelle, Riazor, a praia de Matadoiro, a Torre». A visita á súa casa convértese enseguida nun paseo guiado pola cidade, nun enclave que Juan define como privilexiado: «De aquí non me move ninguén xa, estou comodísimo, vou andando a todas partes; se quero praia téñoa, e se quero ir ao centro estou a un paso».

A torre construíuse fai algo máis de cincuenta anos e eles decidíronse a comprar un piso 14 precisamente polas vistas, porque o resto tiveron que tiralo enteiro e reformalo por completo. «A vivenda estaba de obra, de cando fixeron o edificio, así que agora está construído ao noso xeito», indica Isabel. A maior vantaxe é, ao seu modo de ver, a independencia, a luz pura e intensa que ten, e a tranquilidade, porque non se oe o ruído da rúa. «Eu pódome levantar espida ?apunta? que ninguén me ve». Eles, en cambio, teñen a posibilidade de vernos a todos: «Asomarse ao balcón é un entretemento, en San Xoán vemos os lumes, oímos os goles de Riazor, vémolo todo». E a vertixe? «Eu non teño problema ?sinala Juan?, pero algún técnico cando veu a reparar algo o pasou mal, o principal é que se aseguren con arneses». Ao seu lado, Isabel non é da mesma opinión: «Eu se as fiestras están pechadas non teño medo, pero recoñezo que a altura impón». Ela encárgase de limpalas (só auga e amoníaco, recomenda) para quitar a area e o salitre que se pega aos cristais. «Aquí a ciclogénesis vívese doutro xeito ?chancea Juan? que desde o seu salón toma outra perspectiva: ves como entran as nubes, é espectacular, e as ondas, ¡uf!». Mentres me conta como ve pasar os transatlánticos ou as luces dos pesqueiros de noite, pregúntolle polo ascensor. Teñen dous, para pisos pares e impares, pero estragouse algunha vez? «Os dous ao tempo non, pero cando só funciona un, hai lista de espera como no Chuac», ri Isabel. ¡Como para ter présa! Non é o Empire State, pero nos segundos que tarda en baixar, pódese empezar a esbozar esta reportaxe.

María Yáñez: «Só me tapa o horizonte o monte O Castro»

En Vigo, vivir no máis alto pode ser unha verdade relativa. Porque se sobre plano o edificio con máis metros cara ao ceo son as Torres Ifer da avenida García Barbón (72 metros e 22 plantas); seguidas pola torre da illa de Toralla (70 metros, 21 plantas), as súas vistas, que é o que adoita buscar o cidadán sen vertixe que quere estar preto das nubes, non ofrecen todo o que poden dar edificacións sen tantas ínfulas. Dabondo é coñecida a empinada orografía do chan urbano vigués. Polo cal, calquera vivenda construída na parte máis alta da cidade acada máis elevación que inmobles máis espigados que creceron ao nivel do mar. Iso é o que ocorre en Torre Europa, que desde a rúa Couto de San Honorato, 26, desafía con chulería ao Hospital Xeral (75 metros, 20 plantas), hoxe baleiro xa de contido sanitario e agardando a súa reconversión en eixo da Cidade da Xustiza. O edificio desta vía onde reside María Yáñez está a 119 metros de altura, segundo os mapas topográficos de Vigo. Ela vive no dúplex do último piso, que é un décimo e sobre o papel non parece gran cousa a súa prominencia. Pero relaciónase sen complexos coa xigantesca Torre Hercón da Coruña (119 metros, máis de 30 plantas).

Vexo Vigo, vexo Cangas

María Yáñez (na foto, co seu fillo) ve a Ponte de Rande, desde o seu cuarto, a península do Morrazo desde o salón «e se asómome un pouco máis vexo as Cíes. Teño vistas panorámicas por todas partes. Só me tapa un pouco o horizonte o monte O Castro. É unha marabilla. A luz deste piso é espléndida», recoñece. Pero postos a pór pegas, atopa unha. «Cando hai temporal, como non hai edificios ao redor, se o vento azouta nótase moitísimo. Ao principio daba un pouco de medo, pero acostúmasche», admite, aínda que asegura que compensa. «O que é certo é que cando levas moito tempo - eu levo 16 anos vivindo aquí-, deixas de aprecialo. Cando che vas un tempo, regresas e recuperas esa sensación de ter un privilexio», indica a viguesa, traballadora do Sergas, sobre o seu dúplex, que lle gusta, aínda que matiza que lle encantou ter terraza.

---

---

---