O Garufa, o local que apoiou a salsa, o flamenco, os boleros ou os cantautores na cidade cumpre este mes un cuarto de século
02 may 2017 . Actualizado ás 11:20 h.Sen o Garufa a música na Coruña sería máis uniforme, menos rica e máis de piñón fixo. Abriron en 1992 na rúa Tinajas, no que era o pub O Apartamento. Logo, ampliárono co local do que fora o Café Cataratas, «un lugar obrigado para a mala vida», ri José Vázquez. Con ese nome non o coñece case ninguén. Con todo, como Pepe Dourei recoñéceo toda a cidade musical.
Naqueles primeiros noventa Pepe tocaba con Gastón Rodríguez e Marcos Meléndrez nos lendarios Doureinos. «Marcos montou un local para ser unha referencia e, ao tempo, poder ter un lugar no que ensaiar e tocar», lembra Pepe. Aos poucos meses púxose tras a barra tamén.
Esa aventura, herdeira da filosofía do Patacón do Orzán, converteuse nun reduto de melómanos. Remataron sendo case familia. Aí escoitábase música, moita e moi variada. Ademais, con certo halo de facer xustiza, dedicándolle espazo ao flamenco, a World Music e as múltiples caras da música latina. «Si, sempre nos gustou a periferia, cos perdedores sempre», ri.
O espírito segue. Velaí as bandas cubanas O Son de Camagüey e Son ao Son. «Sempre apostei pola música cubana e a salsa», sinala. «Sempre considerei que estaba moi maltratada en España. En Europa non, mesmo entra nos festivais de jazz. Pero aquí viuse como algo charramangueiro». Ollo, que ambas as formacións teñen un éxito tremendo nos seus pases mensuais. «É que se intenta ignorar algo que ten moito máis fundamento do que se quere ver», reflexiona o hostaleiro.
Polo escenario do vello Garufa pasaron nos noventa artistas como Javier Ruibal, Jose Soto o Sorderita ou Pedro Guerra, con xente quedándose fose. Tamén actuaron alí Pau Riba ou uns entón descoñecidos Love of Lesbian. «Non houbo máis de 20 persoas», comenta Pepe.
Na mente de todos están os artistas residentes do Garufa. Desde Tom Trobador aos Rockers Go To Hell, pasando pola Garufa Blue Devils Big Band, que agora toca de xeito mensual («un luxo telos», di) no novo local da rúa Riazor, en funcionamento desde o 2014.
Aí o escenario acolleu a Elliott Murphy, Os Chunguitos ou James Armstrong. Presérvase o vello encanto. Un entra e non sabe que música vai soar. Igual reciben con reggae que envolven con jazz ou axitan a golpe de cumbia. «Hai que ser aberto. Non hai que deixarse uniformar», resume Pepe. A axenda deste mes (Albert Plá, Sumrrá, The Limboos, O Sonoro Maxín ou Depedro) demostra que as súas palabras se referendan con feitos.