Será que son unha muller de altas miras, así que desde o máis alto o outro día xurdiume unha dúbida xusto cando viña conducindo pola terceira rolda. Alí, desde ese punto en que case se perde a cobertura estaba a intentar explicarlle a un compañeiro polo mans libres onde me atopaba, en que lugar exacto situábame para darlle unha noticia, pero de súpeto vinme na encrucillada de responder a unha desas cuestións profundas que nos asaltan cando menos agardámolo: «A ver, Sandra, estás na Coruña ou en Arteixo?». El, que me coñece ben e é un xenio dando titulares, reaccionou rápido e enseguida fixo da miña resposta unha máxima definitiva: «Para ti todo é a Coruña». E aí deume.
Porque a ver como lle pomos límites a este coruñesismo sen que ninguén se me ofenda, que dille ti agora aos de Oza que non son coruñeses só polo feito de que un día pertenceron a outro concello. Pois claro que o son. O son eles e moitos outros que non viven dentro destas fronteiras difusas. Se non que facemos cos do Burgo, son coruñeses ou non? Non son coruñeses os que cruzan a ponte da Pasaxe e vanse a vivir a Montrove? E os que habitan en Santa Cristina? Ou os que están en Bastiagueiro... E os que imos e vimos da Coruña a Sabón e de Sabón a Coruña, non podemos dicir que a peaxe é polo menos un pouco noso?
Non crean que me está entrando unha vea napoleónica, e tampouco se me subiu o vazquismo á cabeza («Coruñeses, tranquilos, a mancha vai pa' Ferrol»), nin como dicía Woody Allen despois de escoitar a Wagner tampouco me están entrando ganas de invadir Polonia, non, non, non. Vivamos en paz, neste confín de identidades e alá cada un co que queira sentir, como aquela muller que cada vez que eu lle dicía que era de Mera, ela me retrucaba: «Bo, de Mera non, eu son de Agra». Iso pásanos tamén na Coruña, onde os hai que rapidamente matizan que a súa orixe esta moito máis situado e ás veces se arraigan en Monte Alto (coa súa lingua propia, o seu territorio marcado e o seu sentimento) ou nunha zona máis concreta: «Eu, en realidade, son da rúa San Amaro».
Sexa como sexa, volvamos todo o máis alto para comprobar cos nosos propios ollos que límite nos impón a vista, que é unha boa medida para amurallarnos. E desde a torre de Hércules, desde ese mar que nos levou a Irlanda, ven as terras de cabo Prioriño, na entrada da ría de Ferrol, Ares (pero non direi que a praia de Cabanas é coruñesa, non?) e alí está Perbes, noso Caribe, e Lorbé, Mera, Santa Cruz, Bastiagueiro, Santa Cristina, Perillo, Montrove, O Temple, O Burgo, e se viramos un pouco vese Barrañán... Ollo, que non me subín ao Hercón, pero desde o monte de San Pedro, se non é por esta néboa que está a entrar, aquilo que se ve de lonxe... Non é Nova York?