Seguro que de memoria aínda lembran unha chea de teléfonos fixos que hoxe non usan. Que non volveron a marcar, pero que se quedaron aí retidos nunha parte da nosa cabeza: os seis díxitos de cando aínda non había prefixo interno, e os teléfonos empezaban polo 20, o 23, o 25, o 24... en función da zona na que vivises na Coruña. O número da túa tía, da túa amiga do cole, daquel noivo que tiveches en COU...
Hoxe que nos pomos nerviosísimos ao segundo en que non recibimos resposta ou que non soportamos un día negro no que se cae o WhatsApp, resulta difícil imaxinar como viviamos cando non había teléfono en casa. Ou aqueles anos en que só tiñamos o fixo e pasabamos horas, días, ou meses incomunicados e dábanos igual. O tempo en que os sábados pola tarde che atrevías a coller unha moeda de 25 pesetas e metela nunha cabina (que cousa tan antiga) cunha chea de amigas só para chamar a un mozo de clase e escoitar alén «Diga, diga». Era a época en que quedabas literalmente colgado, porque de súpeto che vías sen diñeiro solto para seguir a conversación desde a rúa e non había máis que facer.
Lembran unha cabina en concreto? Quizais a de Juan Flórez, en fronte de Cortefiel, a de ao lado do Colón, a de Modesta Goicouría (esa aínda funciona, pero só como parada de taxis).
Que lonxe nos queda aquilo de marcar o disco, darlle voltas para conectar e que revolución supuxo que en casa chegase o supletorio. Aínda que fose para comprobar que o teu irmán non che estaba espiando as conversacións desde outro cuarto. A dúas voces, a tres ou a catro eran aquelas chamadas que había que facer desde a central de San Andrés, cando en moitas vivendas na Coruña aínda non chegara o teléfono e non existía a torre do Montiño e a xente víase obrigada a desprazarse ata alí para conseguir falar. Contábanmo o outro día dous das súas empregadas, Emma e María José, que serán o vindeiro sábado protagonistas dunha reportaxe de YES, como as auténticas mozas do cable. Elas eran as encargadas de dar paso á infinidade de conferencias que se puñan nese edificio, onde tamén se formaban longas colas para poder comunicar. Esperas interminables, horas, días mesmo ata conseguir falar. Escoitar a voz de alguén querido a quilómetros de distancia era unha especie de milagre que se aplaudía alongando a conversación o que se podía ou coa precisión da linguaxe exacta. As palabras tiñan un prezo, un custo non só emocional. Por iso persoas como o meu avó cada vez que ás once da mañá chamaba á súa casa só dicía unha: «Vou». E a miña avoa xa lle puña o café. Eran outros tempos. Eses en os que aínda che despedías sen dicir adeus. «Colga ti», «non, colga ti».