A súa dona, Lúa Arnold, levaba tempo pensando en adoptar un can, e fíxoo nun centro de acollida de Bens
25 sep 2016 . Actualizado ás 08:39 h.En agosto unha embarcación da firma Fair Transport arribou no porto da Coruña. Nela ía Lúa Arnold, unha alemá que levou da cidade algo máis que un souvenir. No centro de acollida de animais de Bens, a moza atopou ao seu novo amigo, un pequeno cachorro ao que bautizou como Nemo. «Quería adoptar desde facía tempo, e como navegar é unha parte moi importante da miña vida, decidín aproveitar a ocasión», conta Lúa.
Con todo, o proceso de acollida non foi sinxelo. O can de Lúa debía reunir varias características para soportar a vida nun barco: «Para que os animais se sintan ben, necesitan acostumarse a navegar pronto, así que quería un cachorro. Tiña que ser dócil, valente e con capacidade para adaptarse facilmente a situacións novas», explica Lúa. Esta lista de requisitos se esfumó en canto viu ao pequeno Nemo. «Foi amor ao instante, era o primeiro can que me traían e, deseguido, lanzouse aos meus brazos. Despois, non quería irse do meu lado», comenta a dona. Con todo, Lúa non tomou a decisión aquel día, senón que preferiu pensalo fríamente: «Cheguei á conclusión de que tiña as cualidades que buscaba no meu futuro compañeiro. Quería un amigo que formase parte da miña vida», sentenza.
Os primeiros días na embarcación, segundo explica, foron máis difíciles para ela que para o can, que enseguida se adaptou á nova situación: «Entendeu que tiña unha cama cómoda, comida e moita xente coa que xogar. Era feliz con esta nova vida». En contraposición, ela pasouse este período de adaptación preocupada: «Temía que se fixese dano, ou que se caese pola borda», recoñece.
Unha dose de enerxía positiva
Outra das partes fundamentais para Lúa era a opinión do resto da tripulación. Algúns acolleron a Nemo como un membro máis, pero outros, máis escépticos, non sabían como tomarse a chegada deste novo compañeiro. «Ao final, todos lle acabaron collendo cariño e están orgullosos e felices de telo a bordo». Segundo explica, a presenza de Nemo «cambiou a dinámica do grupo positivamente. Vivir aquí é difícil, temos pouco espazo para estar sos e a xente enfádase facilmente. Desde que está o can, a tripulación xoga con el e axúdalles a liberar toda esa tensión», conta.
Nemo leva pouco máis dun mes no barco, pero a lista de anécdotas de historias é numerosa. Entre elas, Lúa lembra con especial cariño a primeira vez que a tripulación lle oíu ladrar. «Estaba ao facer alto e claro. Non sabía que lle pasaba, así que me acheguei a verlle. Estaba aullándose furioso a un paxaro, pero facíao a dous metros de distancia. Cando o paxaro finalmente botou a voar, Nemo parecía moi orgulloso de ter protexido a súa casa dun intruso tan terrorífico», conta Lúa con sorna. O certo é que, Nemo gañouse, co paso das semanas, a categoría de whatchdog (can gardián), e el mesmo séntese responsable de defender o seu barco.
Plans de futuro en común
Este ano Lúa seguirá cos seus estudos de tripulante de barco, e trasladarase aos Países Baixos para conseguir a documentación e poder así traballar en postos de maior rango. Non o fará soa, senón que Nemo seguirá sendo o seu fiel acompañante, aínda que sexa en terra. «Nun futuro gustaríame traballar nun proxecto social que permitise navegar a persoas con algún tipo de discapacidade. En canto a Nemo, gustaríame que se convertese nun can terapéutico. Así poderiamos traballar os dous cun mesmo obxectivo», relata.
Lúa non se arrepinte da súa decisión, e anima a todos a seguir o seu exemplo: «Hai moitos animais sen fogar, adoptando salvas unha vida», sentenza.