Recordo perfectamente a primeira vez que fun á romaría de San Alberto en Ribeira como xornalista. Xa pasaran unha boa cantidade de anos desde que lanzara a miña última teza. Na miña memoria gardaba un retrato da celebración como un deses grandes eventos multitudinarios e ineludibles e debo confesar que, mentres me achegaba no coche, unha parte da miña morría de celos ao pensar nos centenares de grupos de adolescentes que estarían a gozar do día. Con todo, a medida que me aproximaba ao alto da capela, o soño se evaporaba á vez que, paralelamente, a miña preocupación e curiosidade ían en aumento.
Desde aquel pedestal festivo -polo menos un símbolo dese cariz tal e como o entendeu a nosa xeración e un groso importante das anteriores-, os outeiros conformados polo gentío e as loitas por conseguir un bo lugar onde sentarse tornáronse nun deserto no que a banda de música tocaba unha melodía, que me soubo aos últimos compases dos intérpretes do Titanic, mentres este se afundía. Non podía entendelo. Que levara aos adolescentes a prescindir dun día no que ata o estudante máis recto uníase a ese precioso termo que é o facer a gata? De verdade preferiran quedar nos seus pupitres ou nos sofás das súas casas?
Este luns cando regresei a San Alberto preparoume mentalmente para a escena, que por desgraza, volveu repetirse. Aquilo parecía unha serie americana de instituto, pois non había nin un só adolescente, coa excepción de dous pequenos grupos e un pai que ensinaba ao seu fillo as tradicións daquela festividade. Entón dispúxenme a chegar ao fondo deste misterio, pero nin a divina providencia sabía onde se escondía a mocidade ribeirense. Ata que un compañeiro da delegación deume o chivatazo ao mediodía. Os rapaces cambiaran de santo. Escasos metros máis arriba da capela de San Roque, medio centenar de mozos e mozas reproducían unha escena moi similar á da miña época no parque periurbano, iso si, con recursos de son propios dunha sorte de rave ou festa ao aire libre.
Achegueime a falar con eles e explicáronme que isto xa viña do ano pasado e que era unha molestia ter que andar e subir á capela -vaia, e eu que pensaba que nós eramos vagos as poucas veces que nos pagamos o taxi ata arriba- ou soportar o inferno do sol ao mediodía. Dunha forma ou outra lle estaban dicindo ao pobre de Alberto que estaba pasado de moda e, coma se dun concurso de popularidade tratásese, preferían ir á festa do santo que mellor casa tivese. Maldita sexa, non entenderon nada.