A verdade

Emilio Sanmamed
Emilio Sanmamed LIJA E VELUDO

BARBANZA

27 abr 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

A luz branca, artificial, do flexo parece a mandíbula dun quirófano querendo devorarme. Cando eu era un neno que quería parecerme ao home que non fun, debuxaba nunha folla aos patos e aos humanos (do mesmo tamaño porque para min tiñan a mesma importancia) baixo a luz doutro flexo. Parte de min un barco que me leva ás miñas moitas noites de lamparilla e teclado, contémploas desde o balaustre, tantas palabras ao fulgor do pánico do folio…

Os meus dedos han excretado de todo: cartas de amor, notas de suicidio, unha review en Tripadvisor, poemas a unha litrona, unha versión de Anna Karenina na que ao tirarse ás vías do tren adquire superpoderes, unha guía de supervivencia ao holocausto zombi e a gran novela que absorberá todo o limo do meu septicemia espiritual, a miña senda do perdedor, que xa borrei cinco veces. E estes artigos que, milagrosamente, lense.

Agárrome ás teclas como a un trapecio sobre o abismo, pero sempre procurando non esforzarme do todo, non por vago (que tamén), senón por medo a recibir ese cruel burofax da verdade que di «ti non vales para isto» tras dalo todo, partiríame o corazón. Escribir a medio gas por temor ao fracaso. Así é. Sempre foi así baixo a luz deste flexo e sobre este folio, carreiro de neve que esconde os pasos dun home só.

A conclusión desta columna é que se non che esforzas para lograr o teu soño sempre poderás dicir ao non conseguilo «porque non me puxen en serio que se non». É unha merda de mensaxe, xa o sei, pero é que non son Mr. Wonderful e Walt Disney morreu.