E l caprichoso destino escolleuche o 16 de abril para deixar os corazóns de todos os que che coñecemos marcados para sempre, para inesperadamente ter que desprendernos de ti, Dani. Do fillo, do irmán, do amigo, do colega, do compañeiro... do neno do eterno sorriso. Sementaches tanto amor, boa enerxía e dedicación aos demais que dicirche adeus, compañeiro, fáisenos imposible, por iso preferimos rumorearche «ata logo», moi baixiño para non molestarche no teu descanso, porque aínda que non poidamos REVISAR verte nosa fortaleza radica na fe de que xente como ti, grandes persoas, seguen aquí entre nós doutro modo.
Agora teremos que aprender a afrontar unha realidade diferente marcada pola túa ausencia física, sen os teus risos, sen a túa voz, sen a túa brillante mirada... pero «seremos moi valentes, pequeno» sempre que che comprometas a seguir acompañándonos e a tendernos a túa man protectora, porque «hai que traballar», como a túa dirías nené; así que non che vaias moi lonxe porque che necesitamos. No máis aló deben estar de festa celebrando que un novo gardián como ti se une ás súas filas e ti estarás alí ben, sen fame, sen dor, sen problemas... enchéndolles coa túa felicidade pero lembra: a túa imaxe tamén seguirá viva aquí entre nós. Es ese agasallo marabilloso que nos trouxo a vida e iso é indeleble .
Grazas pequeno. A túa familia, pais, irmás, avós, tíos, curmáns, a túa noiva Raquel, a túa afillada Alba, familia Montero, os teus compañeiros dos destinos polos que pasaches, os teus amigos e demais xente que che quería e apreciaba non esquecerán jamas.