C antaba Mercedes Eslamiada: Entre o teu pobo e o meu pobo hai un un punto e unha raia. Entre os estibadores de Vilagarcía e os da Pobra e Ribeira, 17 millas náuticas separan salarios de 80.000 euros na banda de Pontevedra aos 8.000 da banda da Coruña. Esa distancia é a marxe da política. Nin monopolios ditatoriais, nin salarios do capitalismo salvaxe. Un mesmo traballo permite un confortable nivel de vida aos uns mentres aos outros non lles deixa saír da pobreza: Capitalismo salvaxe ou economía colaborativa?.
O conflito dos estibadores non só é laboral, é un desafío ás institucións democráticas e pon en grave risco a funcionalidade do Parlamento como cámara representativa da soberanía nacional e da defensa dos intereses dos cidadáns. Entre befas e bufas acórdase menosprezar ao Tribunal Superior de Xustiza da UE e ao resto das súas institucións. Por que se considera progresista rexeitar un fallo da xustiza europea e en cambio considérase sedición que o Parlamento catalán non acate as resolucións do Tribunal Constitucional? Decisións desta índole son a mellor gasolina para impulsar o proces de independencia catalán. Son dúas caras da mesma moeda: populismo, demagoxia, redes sociais e democracia representativa, exclusivamente ao servizo de grupos de presión.
Os portos de Ribeira e A Pobra, primeiro porto de descarga de túnidos de España, contan con máis de 400 estibadores. Pero atención: son estibadores de segunda división. Traballan para empresas de estiba que pagan segundo convenio en libre competencia. Os seus salarios roldan os 8.000 euros ao ano en contratos fixos-eventuais, sen prexubilacións ata os 67 anos. Que M... de país é leste?.
Os políticos, todos eles sen asomo de rubor, están dispostos a permitir as prexubilacións dos estibadores de Vilagarcía, Marín, Vigo ou A Coruña, aos 50 anos co 75 % do salario. ¡70.000 euros por non facer nada! Uns 500 millóns de euros custará a proposta do goberno aos españois e en Barbanza, o silencio cómplice permite que un colectivo equivalente ao 50 % dos portos do estado ingrese 800 euros ao mes, sen coeficientes reductores e sen que ninguén defenda que un substancial aumento aos 55 euros/día que pasarían a cobrar a partir de abril, cada día que traballen, non é suficiente para labor tan ingrato.
Aos nosos políticos págaselles para que cheguen sabidos ás institucións, non resabiados de tanto aprendiz de Rasputín. Xustifícanse os salarios e as prexubilacións aos 50 anos dos estibadores porque manexan guindastres de gran dificultade e materiais de gran valor. Como se entende entón que os nosos políticos non bruen no Parlamento pola negativa do ISM a permitir aos grueros estibadores da Pobra e Ribeira ter dereitos semellantes aos seus irmáns ricos da Coruña?.
Esta é a situación que avergoña a calquera demócrata cun ánimo de sensibilidade social, mentres tanto no Parlamento, entre risos e cuchufletas, apróbase aceptar unha sanción de 130.000 euros diarios da UE -en xuño serán 200.000 euros- porque, alegan, o sector non está de acordo. Pero están conformes os pensionistas, os profesores ou os funcionarios públicos cos seus salarios conxelados desde o 2008? ¡E ninguén dimite!.