Grazas don? Xosé Lois

Segundo Durán Guillán CAIXA DE CORREOS DO LECTOR

BARBANZA

18 abr 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

V aya por diante que non pretendo ser portavoz de nada nin de ninguén... Teño por herdanza pertencer a quen pertenzo e vir de onde veño, e por iso sinto a necesidade de facer público o meu agradecemento... É de todas e todos coñecido que ninguén nos abandona definitivamente mentres o seu recordo siga vivo, e se a isto engadimos a pegada do bo facer e valíaa de quen, sen pretendelo, eclipsa as dos que nos representan debido ao odio acumulado, o resultado será, irremediablemente, dar significado a unha obsesión... inalcanzable.

Igual, e só digo igual, é que o legado foi tan consistente e tan sobresaliente, que non faga falta ocuparse de nada máis que de intentar desfacerse de vellas pantasmas que roldan as cabezas pensantes de quen ostentan, a día de hoxe, o poder político na casa de todas e todos, igual... Desde o meu máis absoluta ignorancia, entendo que a cortina perfecta para esconder o propio fracaso é a arma que mellor saben utilizar, a polémica. Para a súa información (e a dos que rin as súas grazas e aplauden as súas iluminacións), direilles que para algúns (entre quen Segundo Durán sería abanderado), un título como o que a vostedes lles está roubando o soño e o acougo, non é máis que o recoñecemento público a un labor en defensa de conseguir o mellor, en todos os sentidos, para A Pobra. E aínda que todo nomeamento é unha gran honra, do que nós, a súa familia, como herdeiros do seu legado estamos sumamente orgullosos e agradecidos, pódolle asegurar que o título que realmente nos honra é o de esposo e pai, e para el, a súa máxima condecoración e recoñecemento foi, sin duda, o ser depositario da confianza dos veciños durante tantos mandatos, acadando así a representación do seu pobo despois de loitar incansablemente durante anos traballando coa coraxe, a constancia e a honradez necesarias para conseguir os obxectivos marcados desde o inicio da súa vida laboral como botóns do casino.

Xamais comemos dos títulos e nin moito menos do que a política, ou os postos que no seu día ocupou o meu pai, regaláronnos, entre outras cousas porque despois dos moitos anos dedicado a ela, coas mesmas pertenzas que entrou, saíu no seu día. Seguramente se non perdesen tanto tempo en buscar gretas por onde poder atacar a un inimigo inexistente (xa sabe aquilo de que non hai maior desprezo que non facer aprecio), poderían sacar adiante proxectos que lle perpetuasen na cadeira de brazos que tanto lle gusta decorar cando se senta nel. Pero vostede, ao seu..., a ver se entre todo o que desempoa sobre o seu antecesor atopa, por casualidade, por exemplo, os exemplares publicados baixo o seu mandato e que co simple título de Facemos Balance; facía chegar aos seus concidadáns, as contas dos diñeiros públicos (peseta a peseta) para saber onde ía parar o diñeiro dos seus impostos... Claro que as boas referencias non interesan que saian á luz. Haberá motivos para iso?.

Ía despedirme apelando á súa conciencia, pero non estou seguro de que saiba do que lle falo. No fondo (moi no fondo) rezarei para que vostede siga ostentando o cargo por moito tempo, igual así a figura do meu pai siga tan presente como vostede quere tela a diario e cúmprase o devandito que, tamén a sabedoría popular, regalounos: Detrás de ti virá quen grande che fará. Díganme vostedes... non é de agradecer que despois de tanto tempo, alguén teña a deferencia de resucitar aos que xa descansan? (Bendita Semana Santa). Segundo Durán Guillán. A Pobra