A enfermidade chamou á súa porta e obrigoulle a deixala pasar; a combate cun vitalismo desbordante
01 jul 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Tivo unha empresa coa que se dedicou a pór herba a numerosos campos de fútbol
Jesús Álvarez Seara, un pontevedrés tan soñador como polifacético -agora que está xubilado reparte o seu tempo entre o sendeirismo, a fotografía, a escritura e sobre todo as viaxes- di sen titubeos que el non ten días malos: «A vida é moi curta como para perdela deixándoche caer», manifesta. Cóntao sentado ao redor dun café no emblemático café Carabela pontevedrés. E podería pensarse que fala así porque nunca tivo motivos importantes que lle fixesen desfallecer. Pero iso non é exactamente así. De feito, antonte mesmo acudiu ao hospital para unha sesión de quimioterapia ou, como el di, «de líquido milagroso». O milagre, en realidade, é a súa vitalismo. Di que o leva de serie desde pequeno. E cando repasa a súa traxectoria queda claro que non mente.
Fillo dun Garda Civil, sinala que naceu por accidente en Cangas de Onís. «Podería ter sido en calquera outro sitio porque vivimos en moitísimos lugares de toda España», indicou. A súa familia, aínda que trotamundos, acabou establecéndose en Pontevedra. Jesús estudou nas Doroteas e, de feito, foi aí onde coñeceu a Esther, a muller coa que logo casou. Ela era enfermeira e el especializouse na xardinería. Primeiro traballou de asalariado como técnico na montaxe de céspedes para campos de fútbol e logo creou a súa propia empresa. Conta que chegou a pór a herba de 68 estadios de toda España e Portugal, entre eles o de Balaídos. «Ao Celta púxenlle eu tanto o céspede do primeiro equipo como o do filial na Madroa», lembra. Tamén formou parre doutros proxectos que se lle quedaron gravados na memoria: «Fixemos unha cousa que me encantou. Fomos os encargados de plantar numerosas especies ao longo do Camiño de Santiago Francés, desde O Cebreiro ata Compostela, iso foi moi bonito». O traballo enchíalle, di, pero sempre que podía combinábao con viaxes. Percorreu distintos países ao lado de Esther. Hai uns anos, ela enfermou. «Tivo ELA, así que deixei de traballar e dediqueime a coidala exclusivamente», indica.
Quilómetros e quilómetros
Non foi, sen dúbida, un coidador ao uso. Con Esther na cadeira de rodas quixo facer o que sempre fixeran: andar e gozar. Percorrían quilómetros a pé aínda que ela tivese que ir na cadeira. Un escritor madrileño, conmovido coa súa historia de amor, dedicoulles un poema. Aínda que xamais se deixou vencer por como evolucionaba a enfermidade dela, a forma que tiña Jesús de desafogarse era compartir o que estaba a vivir a través das redes sociais. Empezou así a tecer unha rede de persoas solidarias dispostas a animarlle se as forzas lle fallaban. «Coñecín a través de Facebook a persoas de todas partes», indica. Ademais de textos, colgaba numerosas fotografías, dado que é un apaixonado das cámaras. «Teño trece e xamais saio á rúa sen a cámara. Teño uns dous millóns de fotografías feitas, encántame. Fotografo paisaxes, expresións dunha persoa, animais... fágolle fotos a todo», sinala el.
Cando Esther morreu, seguiu apoiándose nas redes sociais. Se un repasa o seu muro de Facebook pode comprobar que, cada entrada, é un canto á vida, á alegría, á obrigación de ser optimistas. E iso que a morte da súa muller coincidiu no tempo coa súa propia enfermidade. «Xa entón sabía que tiña cancro e empezara coas operacións, agora mesmo levo catro... e se vén a quinta, pasareina tamén», sinala. Sen morderse a lingua, en Internet foi envorcando a súa evolución, as súas idas e vindas ao quirófano ou a experiencia coa quimioterapia. Todo iso, edulcorado con humor e coa súa paixón enorme pola vida.
Un día, mergullando en Internet, a vida sorriulle. Chamáronlle a atención os apelidos de Pilar , unha muller que vivía en Valdemoro. «Soáronme a moi pontevedreses, e mirei a ver se a coñecía», indicou. Iniciaron aí unha bonita amizade tras darse conta de que, efectivamente, na súa mocidade habíanse coñecido en Pontevedra. Viaxaron xuntos a distintos países como amigos. Ata que, hai agora un ano, estando xuntos en Nazaret, alguén lle dixo a Jesús: «Nótase que esta muller está tola por ti». El non llo pensou. E desde entón son parella. Viven a medio camiño entre Pontevedra e Valdemoro aínda que, en realidade, son cidadáns do mundo, porque non deixan de viaxar. O luns voarán cara a Nazaret, queren celebrar o seu aniversario no mesmo sitio no que empezou a súa historia. Jesús irá recentemente saído da sesión de quimioterapia desta semana. Pero non lle dá medo: «Non vou deixar de facer as cousas que me gustan. Un día morrereime, claro que si, pero non teño medo. De momento, gozo moito».
Se se lle pregunta polo futuro, Jesús, na mesma mesa da cafetería, mira a Pilar e sentenza: «Como vexo o futuro? Véxonos xuntos e vellos.. Pero a única diferenza será que agora somos capaces de levar as maletas, daquela alguén terá que facelo».
Camiña a diario uns trinta quilómetros; faino mesmo tras as sesións de quimio