Trece meses de viaxe amais dá súa bicicleta Quiscolina, como o a bautizou
23 jul 2017 . Actualizado ás 05:00 h.David Val sintetiza lestes trece meses en catro palabras: ou camiño dunha vida. Comezouno un 23 de xuño de 2016, e rematouno un ano e un mes despois, na súa vila natal, Foz.
Polo camiño, deixou 7 quilos e gañou seguridade. Tivo que lidar co medo a durmir fóra, co medo á barreira do idioma, co medo ás xentes tan dispares... Pero todo fixo que seguira adiante. «Ou medo vai converténdote en forte», sentenza.
Quiscolina, a súa bicicleta, acompañouno sendo ferramenta, transporte e mesmo amiga: «Compreina para a viaxe. Non tiven ningún problema con ela. Ou peor foi atopar unha boa pata de cabra. Todas rompían polo peso dá carga». Pregúntome cal será a razón do nome, ao que responde cunha simple explicación: «Quiscol significa caracol, como son eu, coa casa a costas. Só ou transformei ao feminino».
«Non necesito hoteis. Coa bici e a tenda de campaña podo moverme a onde sexa. Iso para min é liberdade». Aínda así, non lle faltaron casas onde pasar a noite. Sorprendeuse con tanta amabilidade. «Ao primeiro semella que teñen medo, mais logo transfórmase en cariño», dei David. «Non só che dan casa, tamén comida e ducha. É incríble».
Ou vento foi ou principal inimigo, por riba dous perigos que puidera ter que sobrelevar: «Sempre vai en contra, e iso é un impedimento enorme». Non destaca ningunha experiencia grave, excepto ou seu encontro máis próximo cunha serpe. Vinte segundos dun cara a cara coa natureza máis salvaxe, que o mesmo define como terribles.
A clave desta valoración positiva é ir sempre cun sorriso por diante. «Sorriso na cara e corazón aberto», narra non seu blogue. Tenta sempre desprender boa enerxía, polo que vos recibimentos foron amables nos vinte países que percorreu. Resúltalle difícil, de feito, escoller ou máis acolledor. Irán artillouse como unha dás máis grandes sorpresas. «Agardaba menos do que me deron. Norteamérica tamén foi incríble», afirma.
«Dáste conta de que coñecendo aos demais, coñéceste máis a ti. Todos somos como espellos e todos somos máis iguais do que cremos». Con ese sentimento chegou a dar unha conferencia nun colexio dá India, non que ou lema era ter éxito. «Eu engadín que ou primeiro era ter éxito ante un mesmo. Buscar ou teu talento e autorrealizarte», explica Val.
Acomodarse na zona de confort non vai co. Asume que facer a viaxe só non foi doado, e recomenda pensalo dúas veces a quen estea planeando unha vivencia similar. «Sénteste lonxe. Moitas veces buscas con esperanza ler as mensaxes dúas teus seres queridos», apunta David.
Resume todo non silencio e a soidade. Aliados e inimigos. As rodas xa deixaron de xirar, mais agora David Val coñécese máis que nunca. E iso é para sempre.